برای آشنایی مخاطبان ایران سپید، تصمیم گرفتیم سری به سازمان صدا و سیمای جمهوری اسلامی ایران بزنیم تا با علیرضا آزادگان از صدابرداران با سابقه سازمان، در خصوص مبحث صدا برداری در رادیو به گفت و گو بنشینیم. فایل صوتی این مصاحبه را نیز می توانید در قالب یک برنامه یک ساعته از پایان همین گزارش دانلود کرده و گوش کنید.

از چه سالی وارد رادیو شدید؟

از سال هفتاد و هفت وارد دانشکده ی صدا و سیما شدم. در همان ابتدا مراحل استخدام را گذراندم و سپس وارد دانشکده شدم.
سه ترم ابتدایی تحصیلمان دروس الکترونیک و فیزیک و امثال اینها بود و بعد از آن وارد دروس تخصصی صدابرداری شدم. در طول تحصیل دو بار دوره ی کارآموزی، یک بار جهت آشنایی با قسمتهای مختلف سازمان و بار دیگر برای ورود، واحد صدابرداری را گذراندم. بعد از اتمام تحصیل، مجددً مراحل استخدام را طی کردم و وارد رادیو شدم و تا به امروز نیز در رادیو مشغول هستم. رادیو را خانه ی دوم خود میدانم.

یک صدابردار در یک برنامه ی رادیویی چه مسئولیت و وظایفی بر عهده دارد.

جا دارد که در ابتدا کمی در مورد صدا توضیح دهم. همه ی شما حتمً وقتی باد به صورتتان برخورد میکند آن را به راحتی حس میکنید. همانطور که باد به صورت شما برخورد میکند، ارتعاشات تارهای صوتی ما نیز وقتی به هوا برخورد میکند، ایجاد صوت میکند. یعنی اگر دو نفر در خلأ با هم صحبت کنند چون هوایی نیست که ارتعاشات تارهای صوتیشان به آن برخورد کند و تولید صوت کند، صدای یکدیگر را نمیشنوند. پرده ی گوش نیز مانند پوسته ی طبل است و با برخورد صوت به آن تحریک میشود. در پی آن استخوانهای میانی گوش تحریک میشود و در ادامه سلولهای شنوایی شناور در حلزونی گوش صوت را به صورت پالسهای الکتریکی به مغز منتقل میکنند. تارهای صوتی ما هم که صفحات لرزنده ای هستند، با برخورد جریان هوا به ارتعاش در میآیند و تولید صوت میکنند که این صداها میتواند زیر یا بم باشد. وظیفه ی یک صدابردار در ابتدا این است که آواهای خارج شده از تارهای صوتی را به نحو صحیحی وارد سیستم الکترونیکی خود کند و پس از آن با ضبط و سپس پردازش این آواها، آنها را به شکل صحیحی به گوش شنونده که در جای دیگریست برساند.

صدا در ابتدا توسط میکرفن دریافت میشود. میکرفن دارای یک صفحه ی لرزنده شبیه پرده ی  گوش است. هم میتواند به یک سیمپیچ الکتریکی که در یک میدان مغناطیسی برای انتقال پالسهای صوتی حرکت میکند متصل باشد و هم میتواند متصل به صفحاتی از یک خازن باشد که تغییراتش باعث تغییر ولتاژ و تولید صوت میشود.بعد از این که امواج صوتی که از جنس امواج مکانیکی هستند توسط میکرفن به امواج الکتریکی تبدیل میشوند، این امواج الکتریکی توسط سیم به داخل دستگاه میکسر صدا هدایت میشوند. میکسر صدا وظیفه ی تقویت صدا و ترکیب صداها به نسبتی که مورد نظر صدابردار است را بر عهده دارد.

برای آشنایی با چگونگی کارکرد میکسر صدا، بشکه ی آبی را در نظر بگیرید که شلنگهای متعددی به آن وصل شده و طرف دیگر هر شلنگ به یک پمپ آب متصل است. این پمپها آب را به داخل بشکه منتقل میکنند و آبی که از شلنگهای مختلف وارد بشکه میشود، در بشکه ترکیب میشود و توسط یک شیر اصلی که روی بشکه قرار دارد از بشکه خارج میشود.

میکسر صدا در واقع همان بشکه ی آب است و میکرفنها و منابع صوتی مختلف همان پمپهای آبی هستند که صداها را توسط سیم وارد میکسر میکنند و این صداها به نسبتی که صدابردار تعیین میکند در میکسر با یکدیگر میکس میشوند و از میکسر خارج میشوند. در مثال ما، هر شلنگ دارای یک شیر تنظیم است که میتوان با باز و بسته کردن آن میزان آبی که میخواهیم وارد بشکه شود را تعیین کنیم. در میکسر نیز چیزی شبیه این شیرها در اختیار صدابردار قرار دارد به نام فِیدِر که صدابردار میتواند با استفاده از آن میزان صدای مورد نیاز خود را از منبع صوتی مورد نظر خود وارد میکسر کند. هرچه فیدر بالاتر باشد میزان صدای دریافتی بیشتر و هرچه پایینتر باشد میزان صدای دریافتی کمتر است. میکسر توان پردازشهای دیگری را نیز دارد. یعنی ما میتوانیم بخشهایی از صدایی که میکسر دریافت کرده و دارای ایراد میباشند را تغییر داده و اصلاح کنیم. برای نمونه میتوان میزان زیر و بمی صدا را تغییر داد یا اگر دامنه ی صدایی بیش از حد تغییر کند میتوان با میکسر این تغییرات را کنترل کرد یا این که میکسر این امکان را به صدابردار میدهد تا در صورت نیاز به برقراری ارتباط با جاهای دیگر، این ارتباط برقرار شود. بعد از تمام این پردازشها، وقتی سیگنال مورد نظر صدابردار آماده شد، صدابردار میتواند سیگنال دریافت شده را روی یک محیط ذخیره سازی ضبط کند. این محیط ذخیره سازی ابتدا گرام بود، بعد از آن ضبط مغناطیسی روی نوار ریل صوتی بود و بعد از آن روی کامپیوتر و در حال حاضر امکان ذخیره روی شبکه نیز وجود دارد.

این میکسرهای صدا معمولً چند خروجی دارند؟

این بستگی به نوع کاری که مورد نظر شماست و جایی که در آن میخواهید از میکسر استفاده کنید دارد. البته این نکته را هم بگویم که تکنولوژی ساخت میکسر صدا بسیار تکنولوژی گرانقیمت و خاصیست. قطعات به کار رفته در میکسرها بسیار گرانقیمت و خاص هستند و المانهای آنها بازدهی بسیار بالایی دارند. چرا که سیگنالهایی که از میکرفنها وارد میکسر میشوند بین یک هزارم تا یک ده هزارم ولت هستند و باید این میزان به یک ولت برسد تا به روی منبع ذخیره قابل ضبط شوند. از این رو ادوات بسیار خاصی به کار رفته تا بتواند یک سیگنال را تا ده هزار بار تقویت کند در حالی که هیچ صدای اضافه و نویزی تولید نشود. تعداد ورودیهای میکسر به قیمت و میزان کاری که با آن انجام میشود بستگی دارد. برای نمونه، در یک کار رادیویی میکسر باید قابلیت اتصال سه چهار میکرفن به همراه دستگاه پخش سی دی و کامپیوتر را داشته باشد.

خطوط تلفن چگونه به میکسر متصل میشود؟

سیگنال تلفن مستقیمً قابل اتصال به میکسر نیست. زیرا اتصالات میکسر اتصالات خاصیست و معمولً با جکهای xlrکانکتور میباشد. این جکها دارای سه پین هستند که داخل یک پین گرد طراحی شدند و به صورت نر و ماده برای ورودی و خروجی هستند. سیمهایی که سیگنال منتقل میکنند داخل خود دارای سه سیم هستند. در نتیجه نیاز به دستگاه واسطی هست که بتواند سیگنال تلفن را به صورتی تبدیل کند که در میکسر قابل دریافت باشد. نام این دستگاه، تلفن هایبیرید است. تلفن هایبیرید دارای ترمینالهای مختلفی است. یکی ترمینالیست که یک خط تلفن به آن متصل میشود. به ترمینال دیگر این دستگاه نیز گوشی تلفن متصل میشود. دو ترمینال دیگر نیز وجود دارند که ترمینالهای استاندارد هستند و با جکهای xlr کانکتور به میکسر متصل میشوند و به صورت ورود و خروج سیگنال از میکسر عمل میکنند.

میکسر این قابلیت را به ما میدهد که بتوانیم ورودیها و خروجیهای فرعی از آن دریافت کنیم و به تلفن هایبیرید خود متصل نماییم. از طریق خروجی فرعی، کسی که پشت خط تلفن است میتواند صدای مجری یا سایر صداها را بشنود و از طریق سیگنال ورودی که از تلفن هایبیرید دریافت میکنیم مجری میتواند صدای کسی که پشت خط تلفن حاضر است را بشنود. در داخل استودیو دو بلندگو وجود دارد که صداهای منابع صوتی مختلف را به گوش مجری میرساند. زمانی که ما یک خروجی و یک ورودی مثلاً میکرفن داشته باشیم و این دو در مقابل یک دیگر قرار بگیرند، اتفاقی میفتد به نام فیدبک که با صدای سوت همراه است. پس اگر در یک استودیوی کوچک هم صدا را از میکسر پخش کنیم و هم صدا را دریافت کنیم، ممکن است که فیدبک ایجاد شود. برای جلوگیری از این اتفاق، از مسیر خاصی صدا را در استودیو پخش میکنیم که نام این مسیر خطوط کمکی یا آگزیلاری هست که بر روی تمام میکسرها وجود دارد. این خطوط آگزیلاری مانند شیرهایی هستند که از شلنگها نمونه برداری میکنند و چون در اختیار ما هستند ما میتوانیم از میکرفنها نمونه ای برداشت نکنیم. بنابر این مجری دیگر صدای خودش را از بلندگوهای داخل استودیو نمیشنود و فقط صدای کسی که پشت خط حاضر است را میشنود.

کمی برای ما دستگاه میکسر را توصیف میکنید؟ این که چه قدر عرض و طول و وزن دارد و چه اجزا و کلیدهایی دارد؟

این بستگی دارد به این که از چه میکسری استفاده شود. در گذشته از میکسرهای آنالوگ استفاده میشده که به طور نسبی بزرگتر بوده اند. امروز میکسرهای دیجیتالی وجود دارد که با وجود داشتن صد او بیست و هشت فیدر، ابعادی به اندازه ی میکسری بیست و چهار فیدری دارند که فیدر های این میکسرها ساختاری چند لایه ای دارند. یعنی وقتی فیدر جدیدی تعریف میکنید، فیدرهای قبلی به حال خود رها میشوند و فیدرهای جدیدی به طور مجازی تعریف میشوند که کنترلشان به عهده ی همینهاست. ولی میکسرهای معمولی بسته به این که چند کاناله باشند اندازه ی آنها تغییر میکند. میکسرهایی هستند که سی سانتیمتر طول دارند و میکسرهایی هستند که پنج متر طول دارند و در استودیوهای ضبط موسیقی به کار میروند و صدابردار برای کار با آنها باید با صندلی چرخدار در طول آنها حرکت کند.

میکسرهایی که در ساختمان رادیو هستند چه شرایطی دارند؟

میکسرهای ساختمان رادیو بین نیم متر تا یک و نیم متر طول دارند.

کمی درباره ی اصطلاحات صدابرداری و گفتگوهایی که بین صدابردار و گوینده اتفاق میفتد و معانی این اصطلاحات برای ما توضیح میدهید؟

ابتدا لازم است که این نکته را توضیح دهم که در داخل استودیو، برای این که گوینده متوجه شود که میکرفنش باز است، دو چراغ سبز و قرمز وجود دارد. همچنین بین استودیو و اتاق فرمان، پنجره ای وجود دارد که از دو لایه شیشه تشکیل شده است. میان این شیشهها با هوا پر شده تا جریان صدا منتقل نشود. بسته به اندازه ی استودیو ابعاد این پنجره متفاوت است. گوینده و عوامل اتاق فرمان میتوانند از طریق این پنجره یکدیگر را ببینند. این دو چراغ سبز و قرمز بالای این پنجره قرار دارد و به قرینه ی آن در اتاق فرمان نیز این دو چراغ وجود دارد. زمانی که چراغ قرمز روشن میشود، گوینده در داخل استودیو و بقیه ی عوامل در اتاق فرمان متوجه میشوند که میکرفن باز است و زمانی که چراغ سبز روشن میشود یعنی میکرفن بسته است. همچنین روی میز صدا امکانی به نام تاکبک وجود دارد که این امکان را به عوامل اتاق فرمان میدهد که با میکرفنی که روی میز صدا وجود دارد، با زدن تاکبک با گوینده در داخل استودیو صحبت کند و گوینده از طریق بلندگوهای استودیو صدای اتاق فرمان را میتواند دریافت کند. با نوعی ورودی و خروجی مخصوص به نام pflعوامل میتوانند صدای گوینده را در اتاق فرمان دریافت کنند. استودیوهای جدید وسیله  ای دارند به نام تاکبک باکس که که روی این دستگاه کلیدی به نام تاکبک وجود دارد که مجری میتواند با زدن آن در حالی که میکرفنش بسته است با اتاق فرمان صحبت کند. زمانی که صدابردار میخواهد به مجری میکرفن بدهد و میکرفن را باز کند، ابتدا چند بار به طور سریع فیدر را به مقدار خیلی کم و بدون این که میکرفن باز شود باز و بسته میکند که در نتیجه چراغ قرمز داخل استودیو چند بار روشن و خاموش میشود و در نتیجه مجری متوجه میشود که میخواهند به او میکرفن بدهند و خود را آماده ی صحبت کردن میکند. به این کار در اصطلاح کیو دادن گفته میشود. ممکن است که گوینده در حال صحبت باشد و صدای دیگری برای مثال موسیقی را زیر صدای گوینده به تدریج افزایش دهند و با اتمام صحبتهای او صدا به حد نرمال برسد که در اصطلاح در این موارد میگویند موسیقی را از فِید رفته اند. یا موسیقی را به تدریج کم میکنند تا مجری صحبت کند و در حین صحبت مجری موسیقی به تدریج کم میشود. همچنین اگر بعد از اتمام صحبتهای مجری موسیقی را از ابتدا با میزان صدای نرمال پخش کنند میگویند موسیقی را از بالا رفته اند.

اما میخواهیم بپردازیم به تفاوتهای صدابرداری در برنامه های زنده و تولیدی. اگر امکان دارد کمی در مورد تفاوت صدابرداری یک برنامه ی تولیدی رادیویی و یک برنامه ی زنده ی رادیویی کمی برای ما توضیح دهید.

صدابردار یک برنامه ی زنده ی رادیویی باید بسیار سریع و دقیق باشد. چرا که هیچ تأخیری در پخش برنامه ی زنده وجود ندارد و صدا در لحظه به گوش مخاطب میرسد. پس جای هیچگونه اشتباهی برای هیچ کس از جمله صدابردار وجود ندارد. البته خطای انسانی اجتناب ناپذیر است. ولی باید این خطاها به کمترین حد ممکن برسد. صدابردار باید توازن بین صدای گوینده و سایر منابع صوتی مثل موسیقی را برقرار کند تا صدای یکسان و یکدستی به گوش شنونده برسد. ولی گاهی به اشتباه این توازن برقرار نمیشود یا ناگهان تهیه کننده سرخود موسیقی خاصی را در جاییی از برنامه پخش میکند. ضمن این که صدابرداران برنامه های رادیویی زنده معمولً افراد ثابتی هستند که اخلاق و رفتارهای تهیه کننده و گوینده ی آن برنامه برایشان آشنا باشد تا در کارشان کمتر مشکل ایجاد شود. همچنین صدابرداران برنامه های زنده، بیش از حد مشخصی اجازه ی کار در پخش را ندارند و باید همیشه نیروی تازه نفس در پخش باشد تا به دلیل خستگی بیش از حد اشتباه و خطا از طرف صدابردار صورت نگیرد. از طرفی چون صدابردار با اصوات سر و کار دارد اگر بیش از حد کار کند ممکن است به سیستم شنوایی او آسیب وارد شود و در بلندمدت، دچار مشکل میشود.

آیا صدابرداران درجات مشخصی دارند و در رده های خاصی میتوانند به برنامه های زنده برسند؟

در گذشته های دور تعداد برنامه های زنده ی رادیو خیلی کم بود. به همین دلیل صدابرداران به دو دسته تقسیم میشدند. گروهی متصدی صدا بودند که وظیفه ی سویچ را بر عهده داشتند. یعنی منابع صوتی از پیش آماده شده را فقط برای پخش، آماده و ارسال میکردند. و برنامه های تولیدی را به ترتیب پخش میکردند. در گذشته ابتدا صدابرداران مدتی در تولید کار میکردند و سپس به پخش میرفتند و متصدی صدا میشدند. برنامه های محدود زنده را هم صدابردارانی کار میکردند که بیش از پنج شش سال سابقه ی کار داشتند. در گذشته، رادیو و واحد نمایش و موسیقی یکی بود. از این رو صدابرداران در تولید، ابتدا برنامه های تولیدی رادیویی را کار میکردند. سپس برنامه های سختتر و نمایشی را بر عهده میگرفتند و بعد به بخش موسیقی میرفتند.

در حال حاضر هم که واحد نمایش و موسیقی از سازمان جدا شده و نیروها و صدابردارهای خود را دارد. هم اکنون، در رادیو ابتدا صدابرداران حدود شش ماه را در بخش تولید میگذرانند و با کار آشنا میشوند و بعد از آن بر حسب نیاز سازمان به پخش میروند و ابتدا شیفتهای ساده تر را برگزار میکنند. در حال حاضر صدابرداران پخشهای مهم مثل رادیو ایران و رادیو جوان بیش از ده سال سابقه ی کار دارند.

با توجه به این که نابینایان نسبت به صوت حساس هستند و دقت زیادی روی صداها دارند، این سؤال برایشان پیش آمده که چرا بعضی از برنامه ها به صورت مونو پخش میشوند و بعضی به صورت استریو. در این مورد کمی برایمان توضیح دهید.

عوامل زیادی در این امر دخیل هستند. در درجه ی اول باید برنامه در استودیو به صورت استریو ضبط شود که این کار چندان ساده نیست. بعد از آن وقتی برنامه را در پخش میآوریم، باید میکسر پخش قابلیت پخش استریو داشته باشد که در حال حاضر میکسرهای پخش این قابلیت را دارند. ولی وقتی میکسر پخش برنامه را استریو پخش میکند، سیگنال شما از پخش به بخشهای دیگری از سازمان منتقل میشود. بعد از خارج شدن سیگنال از پخش، سیگنال به بخشی به نام نودال وارد میشود که حکم مغز را دارد و سیگنالها را کنترل میکند و سپس به بخشی که مورد نظر است منتقل میکند. سیگنالهای رادیویی بعد از نودال سه دسته میشوند. بخشی از آنها به بخش ماهواره ای میروند. بخشی هم وارد قسمت مخابراتی سازمان میشوند که در آنجا نیز سیگنالها دو بخش میشوند. بخشی از آنها وارد قسمت ماکروویو سازمان میشوند و از آنجا هم تحویل بخش ماکروویو شرکت مخابرات میشوند، بخشی هم ممکن است از طریق فیبر نوری منتقل شود. برای این که یک برنامه ی استریو پخش شود، هر یک از این سه قسمت، باید دو خط یا دو خروجی برای سیگنالی که دریافت میکنند در نظر بگیرند. البته تنها پخشهایی میتوانند سیگنال استریو داشته باشند که از فرستنده ی fmاستفاده کنند یا این که فرستنده ی ماهواره ای داشته باشند و سایر امواج قابلیت پخش استریو را ندارند. سایر فرستنده ها که موج am, موج متوسط یا mwsیا موج کوتاه یا swدارند همگی مونو هستند. همچنین گیرنده ای که شنونده استفاده میکند نیز باید قابلیت پخش استریو را داشته باشد و تمام این عوامل اگر فراهم باشد میتوان یک برنامه ی استریو پخش کرد که معمولً در هر مورد یکی از این عوامل وجود ندارد و برنامه ها معمولً مونو پخش میشوند. به دلیل محدودیت در کانالهای مخابراتی، معمولً این مشکل در کانال مخابراتی پیش میآید و مخابرات به دلیل محدودیت یک کانال به سیگنالها اختصاص میدهد و برنامه ها اغلب مونو پخش میشوند. در گذشته چراغ قرمزی روی گیرنده های رادیو بود که هرگاه از موج fmبرنامه ی استریویی پخش میشد این چراغ قرمز روشن میشد.

پخش شبکه های رادیویی روی ستاپ باکسها به چه شکل انجام میشود؟

یک کانال مخابراتی بر اساس فرکانسش مشخص میشود. از این رو، در پخش ستاپ باکسها یک کانال تلویزیونی را با فرکانس n مگاهرتس ایجاد میکنند و روی این فرکانس پخش رادیویی به صورت دیجیتال انجام میدهند.

اگر خاطره یا تجربه ی جالبی در مدتی که در رادیو مشغول به کار هستید برای شما پیش آمده آن رابرای ما هم تعریف کنید.

من در کلاسهایم برای کارآموزها همیشه این مطلب را عنوان میکنم که در رادیو صدا بسیار مهمتر از تلویزیون است. در تلویزیون خیلی از اشکالات صدایی اگر پیش بیاید با تصویر پوشش داده میشود ولی در رادیو چون فقط با صدا سر و کار داریم کیفیت صدا بسیار مهم است.

زمانی که صدابردار خیلی جوانی بودم، برنامه ای را کار میکردم که ظهرهای جمعه از رادیو ورزش پخش میشد. گوینده ی آن برنامه آقای مسعود اسکویی بودند که قهرمانان ورزشی را دعوت میکردند و با آنها گفتگو میکردند. در یک برنامه محمود میران، قهرمان جودو مهمان برنامه بود و داشت تعریف میکرد که فلان مبارز را بردم و فلانی را در آسیایی شکست دادم و فلان حریف حاضر به مبارزه با من نشد. آقای محمدخانی تهیه کننده ی برنامه با سرعت به گوینده گفت: از میران بپرسد که آیا حریفش از او ترسیده که با اومبارزه نکرده؟! تهیه کننده برنامه از همان داخل با صدای بلند پیامش را به گوینده رساند. آقای اسکویی و آقای میران برای آن که صدای ضعیف تهیه کننده را بشنوند چند ثانیه سکوت کردند و مجددً برنامه را ادامه دادند. برنامه را ضبط کردیم و برای بخش نظارت که برنامه ها را از نظر محتوا و کیفیت فنی بررسی میکند فرستادیم. آن زمان هم همه ی برنامه ها روی نوار ریل به صورت آنالوگ ضبط میشد. من چون صدابردار تازه کاری بودم، خیلی کنجکاو بودم تا ببینم نتیجه ی کارم چطور شده است. رادیو را روشن کردم و برنامه را گوش دادم. درست همان لحظه در برنامه، صدای تهیه کننده را هم شنیدم که با داخل صحبت میکرد و آنجا بود که به میزان اهمیت صدا در برنامه های رادیویی پی بردم.

در گذشته و امروز برنامه های رادیویی با چه وسیله ای ضبط میشوند؟

در زمانی که من تازه وارد سازمان شده بودم، برنامه ها روی نوارهای ریل ضبط میشد که خیلی هم کار با این دستگاه سخت بود. قسمتهایی که میخواستیم ادیت کنیم را با تیغ میبریدیم و با چسب میچسباندیم. تنظیمات این دستگاههای گران قیمت، بسیار پیچیده بود. با پیشرفت تکنولوژی در ادامه ابتدا یک سری رکوردرهای دیجیتالی وارد سازمان شد که این دستگاهها هم گرانقیمت بودند و در ادامه هم با پیشرفت کارتهای صدای کامپیوتری و نرم افزارها، نرم افزارهای ضبط صدا وارد سازمان شدند.

نرم افزار ادوبی آدیشن به دلیل سادگی و راحتی کار با این نرم افزار، به عنوان نرم افزار رکورد در سازمان انتخاب شد و استفاده میشود. هرچند که شخصً معتقدم برای رکورد،ادوبی آدیشن نرم افزار مناسبی نیست و فقط برای ادیت صدا بسیار مناسب است.

بعد از دیجیتالی شدن رکورد، برای این که هزینه ی زیادی برای تهیه ی سی دی نشود و همچنین برای رایت و انتقال مدیا زمان زیادی صرف نشود، تصمیم بر این شد که انتقال به پخش و بخشهای مختلف سازمان نیز دیجیتالی اتفاق افتد. برنامه پس از ضبط در شبکه ی اینترانتی که در سیستم کامپیوتری سازمان وجود دارد، در قالب خاصی که اینترانت قابلیت قالببندی را در اختیار ما قرار میدهد قرار میگیرد و برای مدیر گروه و مدیر شبکه ارسال میشود و پس از تأیید مدیر، برنامه به باکس نظارت منتقل میشود. پس از تأیید نظارت، برنامه به پخش منتقل میشود و آماده ی پخش میشود. چیزی شبیه سیستم اتوماسیون اداری. با این تفاوت که باید نسبت به اتوماسیون برای انتقال مدیا دارای پهنای باند بیشتر و سرور قدرتمندتری باشد.

کسانی که علاقه مند به ورود در عرصه ی صدابرداری هستند باید چه مراحلی را طی کنند و توصیه ی شما به این افراد چیست؟

اول از همه، کسی که میخواهد وارد عرصه ی صدابرداری شود باید عاشق این کار باشد. زیرا این کار صبر و حوصله ی زیادی میخواهد و اگر کسی با علاقه وارد این کار نشود دوام نمیآورد.

صدابرداری از معدود حرفه هاییست که فن و هنر با هم در آن وجود دارد. در نتیجه در این عرصه کسی موفق است که بتواند این دو یعنی فن و هنر را با هم به درستی پیوند دهد. پس توصیه میکنم همه درسشان را خوب بخوانند چرا که امروزه دوره دوره ی علم است و کسی با صرف تجربه نمیتواند موفق شود. از طرفی صدابرداری نیاز به تجربه هم دارد. از این رو صرف داشتن مدرک تحصیلی دلیل بر خوب بودن یک صدابردار نیست. باید بعد از اتمام درس به طور عملی هم کار کنند تا تجربه کسب کنند و با صبر و حوصله به موفقیت برسند.

از شما سپاسگزاریم که به صورت کامل نحوه صدابرداری در رادیو را برای ما شرح دادین.
من هم برای شما و مخاطبان ایران سپید آرزوی موفقیت میکنم. نابینایانی که با آنها در ارتباط بودم هوش شنوایی بالایی داشتند. مثلاً از نوع بستن در افراد، دیده ام میتوانند تشخیص دهند چه کسی وارد خانه شده است.

فایل صوتی مصاحبه ایران سپید با علیرضا آزادگان را از لینک زیر دانلود کرده و گوش کنید

امیر سرمدی