نویسنده: سمیه افشین فر

مدت ها بود که با خودم کلنجار می رفتم که با فرارسیدن 23مهر -روز جهانی نابینایان- چه چیزی بنویسم و از کدام یک از مشکلات این افراد در جامعه بگویم اما 23 مهر از راه رسید، با خودم فکر کردم بهتر است از شما خوانندگان این سطور بخواهم که لطفاً چشمانتان را ببندید! و این سطور را بخوانید، می دانم نمی شود اما حداقل وقتی این سطرها را خواندید، فقط برای چند لحظه چشمانتان را ببندید و آن وقت سعی کنید تا کار ساده ای را انجام دهید، حتماً نمی توانید. «ندیدن» برای من و شما که عادت به «دیدن» داریم سخت است ولی هستند کسانی که رنج ندیدن را به اندیشه های سپیدشان پیوند زده اند، نتیجه این پیوند نیز وجود هزاران نابینای تحصیلکرده و فرهیخته است که در جامعه به ارائه خدمات مشغول هستند. نابینایی از جنس مردم با آستانه توقعات و انتظاراتی محدودتر از دیگران، کسانی که شاید حداقل خواسته شان حذف چاله چوله ها و دستک های فلزی از سطح شهر است. در این روز که رسانه ها به سراغ نابینایان می روند، مشکلات و موفقیت های این افراد پررنگ می شود و باز همه چیز در میان هزاران هزار خبر رسانه ها گم می شود تا 23 مهری دیگر اما بسیاری از این سوژه ها که روزگاری داغ بودند و دیگر نیستند هنوز برای بسیاری از افراد دارای آسیب بینایی مشکلاتی بزرگند. حتماً نام هما بدر٭ برای شما آشنا نیست اما هما هنوز در اذهان جامعه نابینایان زنده است، چرا که آنها هنوز در استفاده از مترو با خط زرد رنگ روبرو هستند و هر روز با دلهره و اضطراب از این حق عمومی استفاده می کنند، مگر نه این که قرار است همه با هم برابر و برادر باشیم، مگر کشور ما جزو کشورهایی نیست که به کنوانسیون حقوقی افراد دارای معلولیت پیوسته و مگر نه این که در مجلس ما به عنوان یکی از مترقی ترین سیستم های پارلمانی فراکسیون خاصی برای افراد دارای معلولیت وجود دارد، پس بیایید این روز را جشن نگیریم! و به نابینایان تبریک نگوییم! مگر ندیدن و رنج معلولیت تبریک و جشن دارد! بیایید حال که دنیا ایران و ایرانی را متمدن و دارای فرهنگی غنی می شناسد و برق امید در دل میلیونها ایرانی شعله ور شده، در این روز با هم پیمان ببندیم و دست در دست یکدیگر نهیم و چراغ امید را در دل جامعه نابینایان ایران بیفروزیم و هر کدام در هر مقام و مسئولیتی که هستیم برای دقایقی چشمانمان را ببندیم و موانع را از پیش پای این افراد برداریم. آن زمان است که روز عصای سفید برای همه آحاد جامعه و به خصوص جامعه نابینایان ایران معنا و مفهومی تازه می یابد، فقط اگر هر کدام از ما حتی در تصمیمات کوچکمان این اشخاص را هم ببینیم. 
    ٭هما بدر خبرنگار روزنامه ایران سپید، معلم نابینایی بود که روز 24 مهرماه سال 89 در حین رفتن به مدرسه در ایستگاه خزانه پایش لغزید و در چاله مترو افتاد