|
|
مصرف غذای فرآوری شده موجب ابتلا به اوتیسم می‌شود
محققان دانشگاه فلوریدای مرکزی دریافتند مصرف غذای فرآوری شده توسط زنان باردار می‌تواند منجر به ابتلای نوزادان به اوتیسم شود.
|
به گزارش ایران سپید به نقل ایرنا بر اساس این تحقیقات میزان پروپانوئیک اسید مورد استفاده برای تولید غذای فرآوری شده، می‌تواند سلول‌های مغز جنین را دچار آسیب کرده و موجب تولد نوزاد مبتلا به اوتیسم شود. اسید پروپانوئیک ماده‌ای است که برای افزایش مدت نگهداری غذای بسته‌بندی شده و جلوگیری از رشد کپک روی نان و پنیر مورد استفاده قرار می‌گیرد، اما این ماده می‌تواند موجب کاهش تعداد نورون‌هایی شود که مغز جنین قادر به تولید آن است.اسید پروپانوئیک به طور طبیعی در معده تولید می‌شود و در هنگام بارداری ممکن است تولید آن افزایش یابد. زمانی که زنان باردار مواد غذایی فرآوری شده مصرف می‌کنند، تولید این ماده بیش از پیش افزایش می‌یابد و به بدن جنین وارد می‌شود. سپس با تولید بیش از حد سلول‌های گلیال موجب برهم خوردن تعادل سلولی مغز می‌شود. سلول‌های گلیال موجب بهبود کارکرد نورون‌ها می‌شوند، اما تعداد بیش از حد آن‌ها منجر به اختلال در برقراری ارتباط بین نورون‌ها و التهاب خواهد شد.علاوه بر این، افزایش بیش از اندازه اسید پروپانوئیک موجب کوتاهی و آسیب دیدن پاتوژن‌های نورون می‌شود که وظیفه برقراری ارتباط با بدن را دارند. این آسیب به مسیرهای ارتباطی در نهایت می‌تواند منجر به اختلال حرکتی، رفتارهای تکراری و ناتوانی در تعامل با سایر افراد شود.
به اعتقاد محققان این تحقیقات تنها یک گام اولیه به سوی درک بهتر بیماری اوتیسم است، اما شروع مناسبی برای شناسایی عوامل و دلایل بروز این بیماری محسوب می‌شود.
اوتیسم یک اختلال عصبی است که عملکرد مغز را تحت تاثیر قرار می‌دهد. این معلولیت رشدی معمولاً در سه سال اول زندگی به طور کامل آشکار می‌شود. معمولاً این سه سال اول، دوره طلایی قلمداد می‌شود و چنانچه در این دوره مربیان و والدین کودک این عارضه را شناسایی کنند، در صورت درمان و رسیدگی می‌توان کودک را به مدرسه فرستاد و مهارت‌های زیادی را به او آموخت.
برخی از مهم‌ترین نشانه‌های اوتیسم عبارتند از:
• دیر به حرف افتادن یا عدم تمایل به صحبت کردن؛ ۴۰ درصد از مبتلایان به اوتیسم هرگز صحبت نمی‌کنند.
• مشکل در درک دیدگاه گوینده
• استفاده از کلمات و عبارت‌های تکراری
• تکرار رفتارهای کلیشه‌ای مانند تکان دادن دست یا بدن
• تمرکز طولانی مدت روی اشیا
• خودزنی
• پرخاشگری
• ناتوانی در بیان اسم
• ناتوانی در برقراری ارتباط چشمی
• علاقه به بازی‌های تکراری
• خیره‌شدن به یک شی یا تصویر
• فقدان حس همدلی و به اشتراک گذاشتن احساسات
• عدم تمایل به ایجاد دوستی با هم سن و سالان
گزارش کامل این تحقیقات در نشریه Scientific Reports منتشر شده است.
| لینک مطلب: | http://iransepid.ir/News/17607.html |