سلمان را می‏توان آخرین قصیده سرای بزرگ ایران بعد از مغول دانست و او از همه‏ی معاصران خود، بهتر از عهده‏ی تتبع قصاید شاعران قصیده سرای قرن پنجم و ششم هجری برآمده است. او در علوم و فنون متداول زمان خود به درجه‏ای از کمال رسید که توانست به مدد ذوق خدادادی در سخن سرایى و شاعری، از نامداران عصر خود شود. مجموع اشعار سلمان در حدود یازده هزار بیت است. وی در همه‏ی زمینه‏ها و قالب‏های شعری، ذوق آزمایى کرده و به اعتقاد محققین، در زمینه‏ی شعر، استاد مسلّم بوده است. مهارت و استادی او در شاعری تا بدان پایه بوده که حافظ شیرازی او را ستوده است. در اشعار سلمان، گرایش‏های عارفانه موجود است و اعتقادات او در این زمینه به خوبی در اشعارش جلوه‏گر است. در دیوان اشعار سلمان، قصاید دینی در توصیف خداوند متعال و رسول گرامی اسلام نیز وجود دارد که برخی از آن‏ها از نظر قدرت تشبیه و شیوایی زبان، بسیار زیبا هستند. از سلمان ساوجی، دو داستان منظوم با نام‏های فراق نامه و جمشید و خورشید نیز باقی مانده است.