اما این بیماری به هیچ عنوان مانعی برای علاقه توبی به صنعت گیم نبود، مخصوصا بازی های مبارزه ای که توبی به خاطر هیجان موجود در این قبیل بازیها عاشق آنها است، سوالی که ممکن است ذهن خیلی از ما ها را با خود درگیر کند این است که چگونه این مرد بدون اینکه اصلا تصویری از بازی مشاهده کند با شوق بسیار وقتش را پای آن می گذارد! 

وی با استفاده از نشانه های صوتی این کار را انجام می دهد به این صورت  که توبی بواسطه اصوات جای خودش را در صحنه مبارزه تشخیص می دهد، همچنین با گوش دادن به موسیقی ها متوجه شده که در حال حاضر وارد کدام مرحله یا منطقه شده، تنها کمکی که او مجبور است از کسی کمک بگیرد در این زمینه ، مربوط به قسمت حرکت در منوها و انتخاب گزینه های مختلف بوده که دوستانش این کار را برای وی انجام می دهند، البته آن هم تنها بار اول! وگرنه در دفعات بعدی این کار را نیز خودش به تنهایی قادر است انجام دهد.

پس از پشت سر گذاشتن مرحله انتخاب گزینه ها و حرکت در منوی بازی دیگر کسی جلودار توبی نیست و این جوان صحنه نبرد را در دستانش گرفته و بر دوستانش در بازی غلبه می کند، ممکن است لذت بازی هایی ویدئویی برای توبی چند برابر انسان های عادی باشد چون ساده ترین مراحل بازی هم برای او یک چالش هیجان انگیز محسوب می شود.