سهیل معینی: در این مباحث عمدتاً از مصادیق این امر که چه چیزهایی مصداق حقوق نابینایان نیست صحبت نمیشود. بیشتر سخن از این است که چه چیزهایی مصداق حقوق نابینایان است. وقتی از حقوق نابینایان صحبت میکنیم، در پس ذهنمان این فرض نهفته است که فرد با نابینا شدن دارای حقوقی میشود که وقتی نابینا نبود یا اگر نابینا بود دارای این حقوق نبود. در حالی که در عالم واقع بحث معکوس است؛ یعنی فرد با نابینا شدن، عملاً در معرض محرومیت از حقوقی قرار میگیرد. این حقوق چه چیزهایی را شامل میشوند؟ به یک عبارت کلی افراد نابینا دارای همان حقوقی هستند که همه مردم، مثلاً حق تحصیل، اشتغال، مسکن، درمان و امکانات رفاهی. اما در بیشتر موارد مصادیق حقوق نابینایان آن مواردی است که در عمل نابینایان از حقوق عمومی خود محرومند؛ مثلاً به علت عدم مناسب سازی شهر، نابینایان از حق تردد ایمن در شهر محروم میشوند. پس در واقع مناسب سازی شهر نه حق جدید، بلکه وسیله اصلی تحقق حق عمومی شهروند نابینا برای تردد ایمن است. صرف نظر از این گفتگوی نظری، مشکل آنجا است که برخی از نابینایان حقوقی را طلب میکنند که در واقع وجود خارجی ندارد. مثلاً گروهی از عزیزان نابینا خواهان کاهش ساعات کار روزانه خود هستند و حتی خواهان درج این حق در قوانین حمایتی از حقوق معلولان. از این عزیزان باید پرسید چرا ساعات کار روزانه نابینایان باید کمتر از بقیه باشد؟ چنین حقی وجود خارجی ندارد، اما حق نابینا است که وسایل کار متناسب با نابینایی خود یا امکان ایاب و ذهاب داشته باشد. پس دقت کنیم مصادیق حقوق خود را بشناسیم و بی جهت چیزی را که حق ما نیست طلب نکنیم. چون صدای ما را هنگام طلب حقوق واقعیمان ضعیف و کم اثر میکند.