شاید حکمت حضور آنان در جامعه فراخواندن ما به سعه صدر و تلاش این عزیزان در جمع ابنای بشر، نوعی فراخوان برای تمرین سعه صدر و تلاش برای پرورش دیگران بدون چشمداشت است که این منتهای انسانیت و اخلاق الهی است؛ همان گونه که پیامبران و اولیای الهی اسوه آن بودند.
این پیام می‌افزاید: خردمندان جامعه بشری با تأکید بر اعتدال در توسعه بر حق هر انسان با هر ماهیت برای بهره‌مندی از بهره های توسعه تأکید می‌کنند و باور دارند در این میان سهم معلولین نیز نباید فراموش شود.
آنان باور دارند که حراست از حیثیت، حقوق و بهزیستی افراد معلول در کنار سایر آحاد جامعه و نه در انزوا برای همه جامعه سودمند است؛ چرا که چنین جامعه‌ای با این میزان از گستردگی دیدگاه، مکانی مطلوب برای زیستن همگان خواهد بود.
اینک خردمندان جامعه بشری، بر این اندیشه تأکید دارند که همگان باید از ثمرات توسعه بهره‌مند شوند، چنین دیدگاهی موجب شده است انسان‌ها تلاش کنند قدرت فناوری که از مواهب توسعه است در خدمت معلولین و در جهت مشارکت آنان در توسعه اجتماعی قرار گیرد.
شعار توسعه پایدار و فناورانه، سه زمینه عمل را پیش روی جامعه جهانی قرار داده است:
1- تعیین اهداف توسعه پایدار به نحوی که در برگیرنده معلولیت باشد.
2-کاهش خطر حوادث مصیبت بار و پاسخگویی مناسب به وضعیت های غیر مترقبه خطرساز.
3-آفرینش محیط های کاری توانمندساز.
این پیام می‌افزاید: بدیهی است وظیفه اصلی وزارت آموزش و پرورش در این زمینه تأمین آموزش و پرورشی با کیفیت و دربرگیرنده معلولان در محیط‌های آموزشی فراگیر و نه منزوی و کمک به آنان برای کسب شایستگی‌ها و مهارت‌های یادگیری مستقل در سراسر عمر از راه تأمین امکان دسترسی به اطلاعات مفید با بهره‌گیری از فناوری‌های اطلاعاتی و ارتباطی است.
بخش فناوری‌های آموزشی وزارت آموزش و پرورش با همکاری سازمان آموزش و پرورش کودکان استثنایی موظف است با بهره‌گیری از فناوری‌های پیشرفته از راه تشویق نهادهای پژوهشی و دانشگاهی و متخصصان فناوری‌های اطلاعات و ارتباطات نسبت به بهبود دسترسی دانش‌آموزان دارای نیازهای ویژه به اطلاعات و توانمندسازی آنان برای یادگیری مستقل کمک کنند و گزارش اقدامات خود را به اطلاع جامعه برسانند.
مدیران مدارس و کارشناسان وزارت آموزش و پرورش موظفند با همکاری تخصصی سازمان آموزش و پرورش استثنایی نسبت به فراگیرسازی بیشتر محیط های آموزشی اقدام کنند. در این زمینه از سازمان نوسازی مدارس کشور می‌خواهم به بهبود فضاهای آموزشی برای در برگیری کودکان، نوجوانان و جوانان معلول بپردازد.
نکته‌ای که باید بر آن تأکید نمایم، این است که پذیرش و توانمندسازی معلولان از مدارس آغاز می‌شود.
اگر مدارس در این مهم موفق عمل کنند، بهترین الگو برای نسل بعد را فراهم کرده‌اند. این پیشگامی که در شأن معلمان و فرهنگیان جمهوری اسلامی ایران است، نه تنها دستیابی معلولان به حقوقشان را تسهیل می‌نماید بلکه با افزایش سعه صدر در برابر تفاوت‌ها دنیا را مکانی شادتر برای زیست همگان می‌نماید.
در پایان سپاس خود را به معلمان و کارکنان آموزش و پرورش به ویژه معلمان صبور و کوشای آموزش و پرورش استثنایی که با تلاش‌های خود کلاس‌های درس و مدارس را به محیط های فراگیرنده مبدل نموده‌اند تقدیم می‌کنم و برای همگان شادی، تندرستی و سرافرازی را از درگاه خداوند متعال مسئلت می‌نمایم.