سهیل معینی، مدیرعامل انجمن باور در گفت‌وگو با خبرنگار سرویس تلویزیون و رادیو خبرگزاری دانشجویان ایران (ایسنا) اظهار کرد: این‌که افراد معلول این طرف دیوار و افراد دیگر آن طرف دیوار هستند از استراتژی‌های معمول برنامه‌سازی در رسانه ملی است.
وی افزود: یکی از مشکلات برنامه‌سازی در صدا و سیما نگاه جزیره‌ای این رسانه به افراد دارای معلولیت است. غالبا در برنامه‌های رسانه ملی به افراد دارای معلولیت از زاویه‌ای ویژه و نه صرفا شهروند عادی پرداخته می‌شود.
معینی با بیان این‌که در رسانه ملی به معلولان به عنوان شهروندان عادی، جوانان عادی، نخبگان عادی، کارآفرینان عادی، ورزشکاران عادی و ... کمتر پرداخته می‌شود، گفت: اگر به این مساله توجه شود به بحث یکسان‌سازی و عادی‌سازی تفاوت معلولیت کمک بسیاری خواهد کرد.
مدیرعامل انجمن باور، بازتاب مشکلات و پرداختن تخصصی به افراد دارای معلولیت را در رسانه ملی ضروری دانست و تصریح کرد: در برنامه‌های رسانه ملی، کمتر رویکرد تحلیل و ورود عمیق به مسائل معلولان دیده می‌شود زیرا معمولا افراد دارای معلولیت به عنوان مدعو در برنامه‌ها حضور می‌یابند.
وی ادامه داد: استفاده از افراد دارای معلولیت به عنوان مجری یا کارشناس می‌تواند پرداخت دقیق و عمیق‌تری از مسائل به مخاطبان ارایه دهد.
معینی با بیان این‌که پرداختن به مسائل و مشکلات زنان و کودکان دارای معلولیت در صدا و سیما به ندرت اتفاق می‌افتد گفت: اخیرا کودکان معلول در برنامه‌های کودک و نوجوان دعوت می‌شوند که این حرکت مثبتی است اما انتظار این است که رسانه ملی به مشکلات کودکان، زنان، دانشجویان و کارگران معلول به عنوان گروه‌هایی که می‌توانند مشکلات تخصصی داشته باشند توجه بیشتری صورت دهد.
مدیرعامل انجمن باور، مساله دیگر را لزوم ارایه برنامه‌ها متناسب با محدودیت‌های جسمی افراد دارای معلولیت دانست و گفت: رسانه ملی باید دسترسی برابر را در برنامه‌های خود لحاظ کند. ارایه زیرنویس برای ناشنوایان یا توصیف‌های شنیداری برای نابینایان ضروری است که البته این مساله در لایحه حقوق شهروندی افراد دارای معلولیت که در دست بررسی است پیش‌بینی شده است.
وی تاکید کرد: مساله دیگر تدوین دستورالعمل برای برنامه‌سازان صدا و سیما به منظور رعایت نکات اصلی در برنامه‌سازی است. این‌که در سریالی بیان می‌شود معلولیت عقوبت گناه، است یک خط قرمز است. نباید هرکس هرچه دلش می‌خواهد درخصوص معلولان بگوید.
معینی گفت: وقتی برنامه‌ای توسط کارگردانی روی آنتن می‌رود از حالت اندیشه مخصوص آن فرد، خارج و به یک محصول فرهنگی اجتماعی تبدیل می‌شود. لذا رعایت استانداردها و خط قرمزهای اقشار مختلف در آن ضروری است.
به گفته مدیرعامل انجمن باور، از کارهایی که NGO های حوزه معلولان می‌توانند انجام می‌دهند نظرسنجی از مردم درخصوص تاثیر برنامه‌های رسانه ملی بر روی افکار آنهاست که نتایج این نظرسنجی‌ها می‌تواند زوایایی را که تا به حال ندیده‌ایم به ما نشان دهد.
وی افزود: جدا از بحث کمیت و الزام صدا و سیما به اختصاص دو ساعت از برنامه‌های هفتگی خود به افراد دارای معلولیت که البته وضع نسبت به گذشته کمی بهتر شده است، یکی از ضعف‌های رسانه ملی توجه بیشتر در مناسبت‌های مربوط به معلولان نسبت به سایر روزهای سال است.
معینی با بیان این‌که این مساله به بروز دو مشکل منجر می‌شود، گفت: حجم زیاد برنامه‌ها ظرف یکی دو روز باعث بی‌توجهی به عمق مسائل از سوی مخاطب می‌شود. از سوی دیگر معلولان در این مناسبت‌ها به ابزار تبلیغاتی برخی سازمان‌ها تبدیل می‌شوند.