به گزارش ایران سپید به نقل از ایسنا، "ناتان کوپلند" چیزهایی در مورد کاشت‌ها یا ایمپلنت‌های مغزی می‌داند. وی بیش از یک دهه پیش در یک تصادف رانندگی از قفسه سینه به پایین فلج شده است و اکنون در یک آزمایش ثبت‌نام کرده که به او کمک کرد تا حس لامسه خود را به کمک یک بازوی رباتیک بازیابد. دانشمندان با کاشت تراشه‌هایی در مغز وی به او امکان کنترل یک دست رباتیک را دادند. "کوپلند" به لطف این آزمایش جدید رابط مغز توانست هنگام برخورد دست رباتیک خود با سطوح یا اجسام مختلف، آنها را احساس کند.
این بازخورد لمسی به او اجازه می‌داد تا اشیا را در نیمی از زمان معمول در مقایسه با آزمایش‌های بدون سیگنال‌های حسی و لامسه که از ۲۰ ثانیه به ۱۰ ثانیه رسید، بگیرد و حرکت دهد. "کوپلند" طی سالیان اخیر از دست رباتیک استفاده می‌کرد و در استفاده از آن حرفه‌ای بود. تیم تحقیقاتی دانشگاه "پیتزبورگ" برای سرعت بخشیدن به دست رباتیک وی، حسگرهایی از جمله حسگرهای گشتاور را در نوک انگشتان دست رباتیک قرار دادند. ضمن اینکه چهار آرایه میکرو الکترود کاشته شده در مغز وی، دستورات حرکتی را خوانده و سیستم حسی او را تحریک می‌کند. بنابراین وقتی "کوپلند" یک شیء مانند یک توپ را می‌گیرد، سیگنال‌های الکتریکی از حسگر گشتاور روی دست رباتیک به مغز وی منتقل می‌شود که موجب تحریک الکترود متصل به انگشت متناظر وی می‌شود. به گفته "کوپلند" مشارکت وی در آزمایش‌های گذشته و سال‌ها وقت صرف کردن روی کنترل بازوی رباتیک موجب شد تا با این روند جدید بیگانه نباشد.
وی گفت: من قبلاً هم با احساسات ناشی از تحریک مغزی کاملاً آشنا بودم. این احساس مانند فشار و سوزن سوزن شدن ملایم احساس می‌شود. تیم تحقیقاتی دانشگاه "پیتزبورگ" تنها گروهی نیستند که رابط‌های ماشین و مغز را بررسی می‌کنند. به عنوان مثال تراشه‌های کاشته شده درون سر "کوپلند" توسط شرکتی موسوم به "بلک‌راک نوروتک"(Blackrock Neurotech) که رقیب شرکت "نورالینک" "ایلان ماسک" است، ساخته شده است. این آزمایش جدید از پشتیبانی آژانس پروژه‌های تحقیقاتی پیشرفته دفاعی پنتاگون(DARPA) برخوردار بود. علاوه بر این، "شارلین فیشر" یکی از محققان درگیر در این مطالعه یکی از مهندسان سخت افزار در شرکت "اپل" است.
اگرچه این فناوری در مرحله اولیه اثبات مفهوم است، اما محققان از آن به عنوان جدیدترین موفقیت و گامی به جلو برای رابط‌های تراشه مغز یاد می‌کنند. "رابرت گانت" محقق ارشد این مطالعه از گروه پزشکی فیزیکی و توانبخشی دانشگاه "پیتزبورگ" می‌گوید: ما از نظر واقع بینانه جلوه دادن احساسات و آوردن این فناوری به خانه‌های مردم هنوز راهی طولانی در پیش داریم، اما هرچه به بازآفرینی ورودی‌های طبیعی به مغز نزدیکتر شویم وضعیت بهتری خواهیم داشت.