پایگاه خبری نامه نیوز

سهیل معینی مدیرعامل شبکه تشکل های نابینایان و کم بینایان کشور «چاووش» در گفتگو با ایران سپید در خصوص تأثیر مراسم های برگزار شده در روز جهانی عصای سفید می گوید: «امسال به دلیل شرایط اپیدمی نتوانستیم مراسم حضوری برگزار کنیم. به نظر برگزار نکردن این گونه مراسم ها چیز بدی نیست و میتواند سرآغاز یک رشد باشد. یکی از مشکلاتی که در سال های اخیر با آن روبه رو هستیم این است که باید از الگوی سنتی برگزاری مراسم و دعوت مسئولان محلی در این مناسبتها فاصله بگیریم. ما معتقدیم که واقعاً در این حد کمک چندانی به بهبود وضعیت زندگی افراد نابینا و کم بینایان و معلولان نخواهد شد.»

وی ادامه می دهد: «موضوع این است که باید در سطح جهانی به این گونه مناسب ها برای افراد دارای معلولیت نگاه شود. سعی کنیم از این مناسبتها به عنوان یک فرصتی برای طرح خواسته های جامعه ی هدف استفاده کنیم همچنین ارتباط معقول تری با مسئولان بالا دستی برقرار کنیم. به طور کلی می توان دو هدف را از این نوع مراسم ها در همه جای دنیا انتظار داشت، یکی تماس مؤثرتر برای طرح خواسته ها و مطالبه گری حقوق گروه هدف که افراد دارای آسیب بینایی و یکی ترویج فرهنگی هایی برای آگاه سازی جامعه برای پاسخگویی بهتر مطالبات افراد داری معلولیت است.»

معینی با اشاره به طراحی کمپین های فرهنگ ساز بیان می کند: «در کشور ما کمتر از ظرفیت ها استفاده شده است چرا که بیشتر به دنبال حضور مسئولان در مراسم های روز نابینایان یا معلولان بودیم و به تبریک آنها برای این روز و اشاره به توانمندی معلولان دلخوش کرده بودیم. با این گونه مراسم ها گره از مشکلات جامعه دارای معلولیت باز نخواهد شد. بسیار تلاش کردیم شیوه برگزاری مراسم ها را از قالب سنتی آن تغییر دهیم که موفق نشدیم اما امسال با توجه به شیوع این ویروس ناخواسته این تحول هم صورت گرفت.»

مدیرعامل روزنامه ایران سپید با اشاره به مراسم ویدئو کنفرانسی که در سازمان بهزیستی برگزار شدن می گوید: «با برگزاری این مراسم در محل سازمان بهزیستی این تعبیر صورت گرفت که ابتکار چنین مراسمی از سوی مسئولان سازمان بوده اما این در حالی است که از چند هفته قبل ما از طریق شبکه تشکلهای نابینایان مستقیماً با ریاست سازمان بهزیستی ارتباط برقرار کردیم و از قبادی دانا درخواست کردیم که در چنین نشستی شرکت کند. ما به دنبال این نیستیم که بگوییم سازمان یا چاووش این ابتکار را به خرج داده است، مهم برگزاری این مراسم بود که صورت گرفت. در جلسه تقسیم بندی های صورت گرفت تا هر نماینده ان جی او موضوعی را به صورت کارشناسی مطرح کرده و به آن بپردازد.»

معینی می افزاید: «اما واقعیت این است که به جز چند استان باقی دوستان نماینده نتوانستند آن طور که باید به صورت کارشناسی به مباحث بپردازند. به عنوان مثال آقایان پارساییان از یزد درباره آسیب شناسی قانون حمایت از حقوق معلولان، دکتر ابراهیمی از کردستان و خادمی از اصفهان صحبت های بسیار خوب و کارشناسی شده ای را مطرح کردند. نماینده انجمن روشن بین اصفهان بسیار کارشناسی به بحث مربع اشتغال پرداخت. باقی دوستان نابینایمان هم موضوعاتی را مطرح کردند که می توانست پخته تر از این باشد.»

وی با بیان آنکه برگزاری چنین مراسم هایی باید با تشکل ها یا موسسات معلولان باشد می گوید: «ما همیشه میهمان بودیم و سازمان بهزیستی میزبان ولی باید برعکس باشد. سازمان بهزیستی یا دولتی ها باید مهمان این جلسات باشند. سال گذشته دیداری را با معاون اول رئیس جمهور دکتر جهانگیری برگزار کردیم که به اعتراف آقای جهانگیری و باقی مسئولان حاضر در مراسم، بسیار جلسه خوب، سنجیده و وزینی برگزار شد. دلیلش هم میزبان بودن تشکل ها و مدیریت جلسه بود. ما میدانستیم چه افرادی در خصوص چه موضوعاتی اشراف دارند و همان بحث را برای مطرح کردن به او می سپردیم برای همین همه مباحث به صورت کارشناسی شده در جلسه بیان شد. این امید را داریم که در سال پیشه رو تشکل ها سر رشته امور را به دست گیرند. هنگامی که این گونه مراسم ها را دولتی ها برگزار کنند خواسته یا ناخواسته نمی تواند آن شور و انگیزی فعالان انجمنها دارند را نشان دهند، سازمان های دولتی فقط باید حمایت کنند و اگر اینگونه شود ما می توانیم مراسمها را جهت دهیم.»

معینی در خصوص کمپین های فرهنگ سازی توضیح می دهد: «ضعف دیگر که باید پوشش داده شود، ایجاد کمپین هایی برای ترویج فرهنگ در جامعه است. متأسفانه تصور بر این است که در روز جهانی عصای سفید فقط باید با مسئولان صحبت کنیم و راجع به خواسته هایمان چانه زنی کنیم که این فقط روی یک سکه است روی دیگرش جامعه و مردم قرار دارند. بسیاری از نیازهای معلولان یا نابینایان در کنش و واکنش با جامعه شکل می گیرد و می تواند با آگاه سازی مردم رفع گردد. به راستی برای آگاه سازی آحاد جامعه چه کردیم؟! وقتی می گوییم آگاهی سازی جامعه اولین چیز سنتی که به ذهنمان می رسد این است که به سراغ رسانه های تصویری رفته و در مورد توانمندی های جامعه هدفمان به مردم توضیح دهیم. حضور در رسانه ها خوب است اما کافی نیست! سوال اینجاست که ما برای حضور در رسانه هایی مثل رادیو و تلویزیون چه برنامه هایی داریم؟ آیا می دانیم در خصوص چه موضوعاتی باید صحبت کنیم؟ جامعه ما نسیت به گذشته جامعه ای تحصیلکرده تراستما باید کمپینهایی با اهداف مشخص راطراحی کنیم. باید بدانیم از دانش آموزان یا دانشجویان چه می خواهیم، بدانیم از شهرداری چه می خواهیم، باید بدانیم چگونه از گروه های مختلف مردم مطالبه گری کنیم. ابتدا باید آگاهی هایشان را افزایش دهیم، فضای مجازی دستمان را برای برقراری ارتباط با گروه های مختلف باز می کند. در شهرهای کوچک یک انجمن می تواند غوغا کند اگر واقعاً تمام توانش را به کار برد با یک برنامه مدون و استفاده از نیروهای داوطلب دانشجو و جوانان برای اجرای اهداف کمپین می تواند قدم بزرگ در امر آگاه سازی بردارد.»

وی با اشاره به استفاده از فضاهای بیلبورد ها در سطح شهر و تابلوهای اعلانات بیان می کند: «می توانیم در عرض چند سال ظرفیت های زیادی از جامعه را به سمت نیازهای نابینایان سوق دهیم، البته می خواهم تأکید کنم که در شهرستان ها برای فعالیت، امکانات بالقوه تری داریم تا کلانشهرها چرا که آنها مشکلات خودشان را دارند.»

معینی با ابراز امیدواری از رسیدن نابینایان به حقوقشان بیان می کند: «برای رسیدن به این نقطه اول باید ذهنیت مدیران تشکل ها تغییر کند، یعنی خیلی از مدیران تشکل های ما از این ذهنیت های سنتی و ساده که یک سالنی بگیریم و مسئولان را دعوت کنیم دارند این امر بد نیست اما دیگر کافیست برای جامعه تلفن به دست و امروزی این ها جواب نمی دهد. برای این جامعه باید کمپین های خاص اطلاع رسانی را در نظر بگیریم. سیاست چاووش این است. امسال هم بیانه ای را تنظیم و منتشر کردیم در این بیانیه بندهای مشخصی با درخواست های مشخص گنجانده ایم و به هرحال به لحاظ ظرفیت این تشکل پیگیری این بندها در دستور کار قرار دارد.»

معینی در خصوص ابتکار محمد شریعتمداری وزیر تعاون، کار و رفاه اجتماعی هم می گوید: «در مراسمی که در محل سازمان بهزیستی برگزار شد وزیر تعاون با مسئولان دیگر ارتباط تلفنی برقرار می کرد و مشکلات را در همان جلسه به گوششان می رساند. به هر حال ابتکار خوبی بوده حالا یک عده ای از دوستان ممکن است بگویند که این فقط نمایش بوده است. حال اگر هم فقط نمایش بوده چه ایرادی دارد که یک وزیر بخواهد اینگونه دل مخاطبش را به دست آورد. چه اشکالی دارد وزیر کارش این است که دل مخاطبش را بدست آورد. منتهی همین که یک وزیری می آید و به محض اینکه یک مسئله ای مثلاً آموزش و پرورش مطرح می شود با وزیر این سازمان تماس برقرار می کند و وزیر مربوطه را روی خط می آورد و اجازه می دهد با او گفتگو کنیم اقدام درست و شایسته ای است. نمی خواهم بگویم با چند تلفن معجزه ای اتفاق می افتد ولی اقدام خوبی بود حالا از این اقدام به بعد کار مدیران تشکل هاست که پیگیر موضوعات شوند. باید بگویم ما اوایل هفته با سازمان آموزش و پرورش تماس گرفتیم تا بتوانیم وزیر آموزش و پرورش را ببینم و مجموعه مسائلی که با این سازماندر رابطه با استخدام و عدم دسترس پذیری نرم افزار شاد داریم را به صورت مستقیم با وزیر مطرح کنیم.»

وی ادامه می دهد: «پیگیری مداوم یعنی شناخت دقیق گروه هدف، تبدیل نیازها به خواسته های قانونی، حقوقی و قابل اجرا. پیگیری این خواسته ها از مجراهای درست و نهایتاً پیگیری صحیح آن است. این چهار قدمی است که همه تشکل ها در روند اموراجرایی خودشان باید طی کنند. دوم اینکه ما این نیازها را تبدیل به درخواست های مشخص با قابلیت اجرا در بیاوریم و بدانیم که در چه کشوری با چه شرایطی زندگی می کنیم. سوم اینکه بدانیم خواست ها را باید از چه کسی بخواهیم. یکی از مشکلات این است که متأسفانه نه فقط در تشکل های نابینایان بلکه در انجمن های غیر معلولان دیده می شود، این است که درخواسته هایی که مرتیط به وزیر مثلاً تعاون است را از شهردار بخواهیم. ما میدانیم شهردار اختیارات مشخصی دارد مسائل ملی را که نباید از شهردار تهران خواست بعضی از دوستان دقت نمی کنند که این خواسته جایش اینجا نیست. طرح درخواست درست از مجراهای درست مهم است و بعد شکل پیگیری صحیح است. باید روی این موضوعات کار کنیم تا بدانیم فلسفه وجودی انجمن، جامعه، کانون، مؤسسه و... همین است که بتوانیم این خواسته ها را دنبال کنم.»

مدیرعامل شبکه تشکل های نابینایان با اشاره به وضعیت بد معیشتی معلولان در شرایط کنونی جامعه می گوید: «ما وضعیت نابینایان یا معلولانی را که وضعیت معیشتی خوبی ندارند را درک می کنیم چرا که ما هم از همین گوشت و پوست هستیم. در نتیجه لمس فقر و لمس محرومیت چیز دور از فکری نیست اما بحث بر سر این است که ما سعی کنیم این مشکلات عدیده ای بسته معیشت حل نکنیم چرا که فقط مُسکنیست که فقط برای چند ساعت یا چند روز حالمان را خوب می کند اما باقی روزیهای سال چی؟! نگاهمان به اینگونه مشکلات باید در حل اشتغال معلولان یا نابینایان باشد تا آنها حتی نیاز به این بسته های معیشتی نداشته باشند. حرف کلی این است که باید آگاهی هایمان را به مسیر مطالبه گریمان تزریق کنیم تا انشاالله بتوانیم ثمرات بیشتری به دست آوریم.»

معینی در پایان صحبت هایش می گوید: «وضعیتمان با گذشته قابل مقایسه نیست چه زمانی در گذشته وزیر پای صحبت معلولان می نشست فقط به دادن پیام تبریکی اکتفا می کردند و می رفت تا سال آینده، اکنون سطح مطالبه گری ما ارتقا پیدا کرده است که نشان از رشد جامعه معلولان، خواسته ها و سطح نگرش شان دارد. باید به نقطه ای برسیم که در روزهای جهانی نابینایان جواب خواسته هایمان را بگیریم نه تازه دغدغه هایمان را مطرح کنیم. یعنی به صورتی مسائل را پیگیری کرده باشیم که به سرانجام رسیده باشند و در روز جهانی عصای سفید نتایج مطرح شوند.»

.........گزارش ویژه

* بررسی کیفیت تحصیلی نابینایان در سه قاره دنیا

در ادامه سفر به کشور های اروپایی، در این نوشتار قصد داریم به چهار کشور کانادا، استرالیا، آمریکا و تاجیکستان سفر کنیم و از زبان خود نابینایان شرایط تحصیلی این قشر در مدارس و دانشگاه های این کشور ها را واکاوی کنیم.

به گزارش ایران سپید: خشایار حمیدزاده دکترای زبانشناسی که بیش از 11 سال است در وینیپگ کانادا زندگی می کند در خصوص شرایط تحصیلی دانشجویان نابینا در کانادا می گوید: در هر دانشگاه یک دفتر وجود دارد که مسئول پیگیری کار های معلولان اعم از نابینایان، ناشنوایان یا حتی معلولان ذهنی است. در کتابخانه دانشگاه، نسخه الکترونیک همه کتاب ها، مقالات و جزوات وجود دارد و به وسیله صفحه خوان ها، امکان خواندن این کتب وجود دارد. اما اگر فرد بخواهد کتاب یا جزوه خود را با فرمت های دیگر مانند صوتی یا بریل و یا با فرمت درشت خط برای افراد کم بینا داشته باشد، کتاب مربوطه را به دفتر ویژه دانشگاه می برد و فرمت مورد درخواست خود را تقاضا می دهد. دانشگاه موظف است کتاب را با هر فرمتی که یک نابینا می خواهد، تهیه کرده و در اختیارش قرار دهد. دکتر حمیدزاده ادامه می دهد: برای پروژه هایی که نیاز به حضور یک فرد بینا باشد، دانشگاه یک نفر را در اختیار فرد نابینا می گذارد تا مثلا 4 ساعت در هفته، کار هایی که لزوماً برای دسترسی به آن نیاز به بینایی باشد برای فرد نابینا انجام دهد و در پروژه های دانشگاهی او را کمک کند.

علاوه بر همه امکاناتی که در بالا به آن اشاره کردم، اگر فرد نابینا نیاز به تجهیزات مثل نوت تیکر یا بریل دیسپلی یا هر تجهیزات دیگر داشته باشد و از آنجا که این تجهیزات بسیار گران قیمت است، دولت هزینه آن را تأمین می کند و آن تجهیزات را برای نابینایان خریداری می کند. البته این امکانات، تنها شامل حال نابینایانی می شود که شهروند کانادا باشند یا اقامت دائم کانادا را داشته باشند. دانشجویان خارجی که با ویزای دانشگاهی به کانادا می روند، تنها می توانند از حمایت های آموزشی خود دانشگاه استفاده کنند و تجهیزات سخت افزاری برایشان خریداری نمی شود. دکتر حمیدزاده در پایان به ارتباط خوب و مستقیم اساتید با نابینایان اشاره می کند و می گوید: اساتید موظف هستند اگر نابینایی در درسی مشکلی دارد، حتی شده دو ساعت اختصاصی برای او وقت بگذارد و مشکلش را حل کند.

شهرام از استرالیا، دیگر نابینایی است که به سراغش رفتیم. او 18 سال است که در شهر بریزبین ایالت کوئیزلند زندگی می کند و به عنوان مددکار اجتماعی زیر نظر اداره امور مهاجرت مشغول به کار است.

شهرام در خصوص وضعیت تحصیلی نابینایان در دانشگاه های استرالیا می گوید: قانون حمایت از حقوق معلولان در استرالیا در سال 1993 تصویب شد و دولت مکلف شده است در همه امور زندگی و تحصیلی از نابینایان حمایت کند. وی می افزاید: در دانشگاه ها بخشی وجود دارد که گروهی مسئول پیگیری وضعیت تحصیلی نابینایان هستند. وقتی دانشجویی وارد دانشگاه می شود، ابتدا به آن بخش مراجعه می کند و برنامه تحصیلی آن شخص و مواد درسی اش چک می شود. سپس بر اساس مواد تحصیلی، با اساتید فرد نابینا مکاتبه می کنند که چه نوع کتابی با چه فرمتی باید در اختیار فرد نابینا قرار گیرد.

شهرام ادامه می دهد: در دانشگاه ها یک سالن بزرگی تحت عنوان تکنولوژی روم وجود دارد که برای معلولیت های مختلف پارتیشن بندی شده است. تمام تجهیزاتی که یک نابینا نیاز دارد، در این اتاق وجود دارد از برجسته نگار گرفته تا سایر تجهیزاتی که برای افراد کم بینا مورد نیاز است. امیدوارم روزی نابینایان در ایران بتوانند از این امکانات استفاده کنند و از درس خواندن لذت ببرند.

بهرام بهزادپور از آمریکا، فرد دیگری بود که با وی به گفتگو نشستیم. استاد بهزادپور 42 سال است که در آمریکا زندگی می کند و 33 سال تجربه تدریس به نابینایان در مدارس را دارد و رابط دانشجویان نابینا در دانشگاه ها بوده است. فوق لیسانس خود را در رشته کودکان استثنایی گرفته و تحصیلات تکمیلی را اختصاصی برای نابینایان گذرانده است.

وی می گوید: وقتی یک فرد نابینا در آمریکا متولد می شود، و چنانچه معلولیتش به تشخیص پزشک تثبیت شود نابینایان از صفر تا 22 سالگی تحت نظر ما هستند. ما با خانواده های این افراد در ارتباط هستیم و به آنها یاد می دهیم چگونه فرزند خود را آماده سازی کنند. از 4 سالگی هم آنها را به مدارس می آوریم و با آنها کار می کنیم. در طول تحصیل نیز از 6 تا 18 سالگی زیر نظر ما هستند. به آنها خط بریل را آموزش می دهیم و مسابقاتی مانند تندخوانی خط بریل، مسابقات ریاضی و مسابقات نوشتن را برگزار می کنیم و به آنها جایزه می دهیم تا تشویق شوند. در مدارس لوح و قلم و ماشین پرکینز وجود دارد و بخشی هم است که ویژه سخت افزار و نرم افزار های ویژه نابینایان است. اگر دانش آموز در طول تحصیلش از این تجهیزات بتواند استفاده کند، وقتی به دانشگاه ها می رود، این تجهیزات را هم در اختیارش قرار می دهیم. البته در زمینه امکانات آموزشی مورد نیازش در دانشگاه، ما به عنوان یک رابط هستیم. با اساتیدش مشورت می کنم و گزارش مددکاری وی را به دولت می دهم تا تجهیزات مورد نیاز فرد دانشجو را تهیه کنند. البته ما خودمان باید تست تحصیلی بگیریم و میزان بینایی فرد را تشخیص دهیم تا ببینیم به چه درجه ای از درشت نمایی نیاز دارد. یا رنگ پس زمینه کتاب هایش به چه شکل باشد تا یک کم بینا مشکلی در خواندن آن نداشته باشد.

استاد بهزادپور در ادامه می گوید: وقتی یک نابینا در آمریکا متولد می شود، حقوقی از طرف دولت به خانواده فرد تا سن 18 سالگی پرداخت می شود و از سن 18 سالگی، آن حقوق به خود فرد تعلق می گیرد. به همین خاطر است که دیگر اغلب دانش آموزان تمایلی به ادامه تحصیل و کار کردن ندارند. چون اگر مشغول به کار شوند، حقوقی که از دولت می گیرند قطع می شود. آنهایی که حرف ما را گوش دادند و ادامه تحصیل دادند، الان مشغول به کار شده اند و حقوق بیشتری دریافت می کنند.

استاد بهزادپور در پایان می گوید: پیشتر در آمریکا برای اینکه دانش آموزان برای مثال حس پرواز را تجربه کنند، آنها را به داخل هواپیما می بردند و در کنار خلبان می نشستند و وقتی کمی از زمین فاصله می گرفتیم و ایمنی حفظ می شد، هدایت هواپیما را در اختیار دانش آموز نابینا می گذاشتند تا او هم کیف کند و لذت ببرد که مثلاً خلبانی کرده است. عکس هایشان را در روزنامه منتشر می کردند و خانواده هایشان کلی انگیزه می گرفتند.

در پایان سفرمان به کشور های مختلف به تاجیکستان سری میزنیم. جایی که ایوب، نابینای تاجیکستانی که فارغ التحصیل رشته تاریخ از دانشگاه ملی تاجیکستان است به ما می گوید: نابینایان در تاجیکستان یا با لوح و قلم مینویسند و یا برای خواندن دروس خود، از جاز و گوشی های اندرویدی استفاده می کنند. وی می گوید: نابینایان نمی توانند در دانشگاه ملی تاجیکستان برای یادداشت برداری از لوح و قلم استفاده کنند چون صدای آن باعث اذیت اساتید و سایر دانشجویان می شود و آنها اعتراض می کنند.

هدف ما از سر زدن به هشت کشور دنیا در چهار قاره جهان این بود که از زبان خود نابینایان، با کیفیت تحصیلی این قشر در مدارس یا دانشگاه های این کشور ها آشنا شویم.

امیدواریم نابینایان در کشور ما نیز روز بروز به استاندارد های تحصیلی که در کشور های توسعه یافته برای دانشجویان و دانش آموزان فراهم است، دسترسی پیدا کنند. به ویژه دانشجویان نابینا که وقتی وارد دانشگاه می شوند، گویی رها شده اند. چون در مدارس، سازمانی تحت عنوان آموزش و پرورش استثنایی وجود دارد تا دانش آموزان نابینا را تحت پوشش قرار دهد. اما چنین نهادی در وزارت علوم اصولاً وجود خارجی ندارد و در بیشتر دانشگاه ها نیز تجهیزات و امکانات حمایتی مشخصی برای نابینایان وجود ندارد.

امیر سرمدی

..........خانه داری به سبک نابینایی

* خودآرایی: تفاوت آمبره، سامبره، هایلایت و بی بی لایت در مو

در این قسمت می خواهیم در مورد تفاوت های عمل آمبره و سامبره هایلایت و بی بی لایت در مو و تعریف کاملی از این اصطلاحات بپردازیم. آمبره چیست؟ آمبره عملی است که روی مو انجام می دهند که از ریشه تا انتهای مو تغییری درآن ایجاد می کنند. زمانی که ما مو را رنگ می کنیم در واقع مو یک رنگ می شود اما در آمبره مو دو رنگ است و از ریشه تا انتهای مو روشن تر می شود. قسمت ریشه مو پر رنگ و قسمت ساقه به سمت انتهای مو روشن تر. مثلاً اگر رنگ موی قهوه ای را در نظر بگیرید پس از انجام این عمل رنگ مو از قسمت ریشه قهوه ای تیره و کم کم رو به انتهای مو روشن تر میشود. سامبره چست؟ سامبره در مقایسه با چیزی که گفته شد تفاوت رنگ کمتری دارد. وقتی مو آمبره می شود دقیقاً مشخص است که بالای مو قهوه ای تیره است و رو به پایین قهوه ای روشن. این تفاوت کاملاً مشخص است اما در سامبره این طور نیست. یعنی مو از بالا به پایین تفاوت دارد اما ساقه مو تیره تر است ولی انتهای مو روشن تر. ولی این تمایز خیلی به چشم نمی آید و این کار با ظرافت بیشتری انجام می شود. اما در آمبره بسیار ملوس و مشخص است. تفاوت بی بی لایت و هایلات چیست؟ در گذشته بیشتر از واژه مش استفاده می شد به این معنا که تکه هایی از مو را جدا و رنگش را روشن تر می کنند به عنوان مثال کل مو را قهوه ای میکنند سپس تکه های از مو را جدا و آن قسمتها رنگش را روشن تر می کنند به این صورت که برای انجام این عمل از کلاه مو استفاده می کردند. برای اینکار کلاه های مخصوص در بازار وجود دارد و سوراخ هایی در اطراف این کلاه تعبیه شده که تکه های مو را از این کلاه با استفاده از قلاب مخصوص بیرون می کشند. وقتی کل مو را پایه رنگ قهوه ای می کنیم سپس باید یک نایلون روی مو قرار دهیم وسپس کلاه را روی سر گذاریم. با استفاده از قلاب هایی که مانند قلاب بافتنی است به صورت تیکه تیکه از تمام قسمت های سر تیکه هایی از جلو مو کنار مو و پشت مو از داخل کلاه با این قلاب بیرون می کشیم و آن تیکه هایی که جدا کردیم و روی کلاه قرار گرفته به صورت تکه تکه اول دکلره (بی رنگ) می کنیم و سپس با رنگی روشن آنها را رنگ می کنیم. در گذشته به این عمل مش می گفتند. اما حالا به آن هایلات می گویند. هایلایت به این صورت است که از تکه های کوچکتری استفاده می کنیم اما در مش از تکه های درشتری استفاده می شد و مهم نیست که از همه قسمت های مو استفاده شود مثلاً شخصی دوست دارد فقط قسمت های جلو مو هایلایت شود اما در زمان حال روش کلاه را تغییر دادند و از فویل استفاده می کنند. خانمها تکه هایی که دوست دارند روشن تر شود را با استفاده از فویل رنگ می کنند. بیبی لایت چیست؟ بعد از این عمل رنگ موها درزیر نور خورشید قسمت هایی از مو روشن تر دیده و حالت سایه روشن روی مو ایجاد می شود که جذاب است. بیبی لایت عموماً در اطراف صورت استفاده می شود. با استفاده از فویل بیشتر جلوی صورت بالای پیشانی و اطراف گوش و گونه ها موها را تیکه تیکه می گیرند و روی فویل قرار می دهند و رنگ می کنند. تفاوت بیبی لایت با هایلات این است که تکه های ریزتری مانند چند تار مو نسبت به هایلایت دارد. انجام عمل این کار در فاصله کم باعث آسیب شدید به مو می شود. زمانی که مو آسیب دید می توانید از شامپو و نرم کننده های مناسب برای موهای آسیب دیده و همچنین تقویت کننده های مناسب برای موها استفاده کنید.

...........فناوری های امیدبخش

* یک شرکت مکزیکی مدعی طراحی جایگزینی برای عصای سفید شد

به مناسبت روز جهانی ایمنی عصای سفید، همکارانم در بسته صوتی ایران سپید، بخشی را ارائه کرده بودند که به معرفی انواع متفاوت عصا‌های سفید می‌پرداخت. عصا‌هایی که یا در نوع آلیاژ ساخت با هم تفاوت داشتند، یا قابلیت‌هایی افزون بر قابلیت‌های عصا‌های سنتی بر آنها اضافه شده بود. امکاناتی نظیر GPS یا تشخیص موانع به کمک فناوری فرا‌صوت. کمپانی‌های زیادی در طول دو سه دهه گذشته تلاش می‌کنند با اضافه کردن امکانات و قابلیت‌هایی به عصای سفید، آن را به وسیله‌ی مؤثر‌تری از آنچه که اکنون است، در مسیریابی نابینایان تبدیل کنند. در این میان اما هستند شرکت‌هایی که به جای این کار، سعی می‌کنند ابزار‌هایی طراحی کنند که بتواند جایگزین عصا شود و دست عابر نابینا را که همواره گیرِ عصایش است، آزاد کند. در این راستا احتمالاً قابل پیشبینی است که این شرکت‌ها به سراغ گجت‌های پوشیدنی هم بروند. از جمله آخرینِ این گجت‌ها، کمربندی است به نام Strap که در روز ۱۵ اکتبر در آمریکا از آن رونمایی شده است.

Strap, محصولی متعلق به یک شرکت با همین نام یعنی Strap Technologies است. شرکتی اصالتاً مکزیکی که حالا در آستینِ تگزاس مدیریت می‌شود. دیگو رول، مدیر این شرکت می‌گوید او و همکارانش بیش از سه سال است که بر روی این پروژه کار می‌کنند. رول خود متخصص زبده روباتیک است و دانشش در این حوزه را به خدمت نابینایان در آورده است.

عملکرد کمربند Strap, اینطور است که در هنگام حرکت عابر نابینا، موانع گونه‌گونی نظیر پله، دیوار، جو، گودال، شاخه درخت و خلاصه هر آنچه که از روی زمین تا حدود سرِ کاربر وجود دارد را به او گزارش می‌کند. گزارشش هم به کمک علائمِ لرزشی صورت می‌گیرد. طراحان مدعی شده‌اند عکس‌العمل این گجت آنقدر سریع است که عابر نابینا می‌تواند به راحتی عصایش را کنار بگذارد و با دستانی آزاد، در همه‌جور محیطی تردد کند. آنها همچنین یادآور می‌شوند که آموزش کار با این دستگاه دو دقیقه بیشتر زمان نخواهد برد و از کودکان تا کهنسالان نابینا به سادگی می‌توانند روش استفاده از آن را فرا بگیرند.

Strap قاعدتاً گجتی قابل شارژ است. شارژ این دستگاه از طریق یک شارژر آهنربایی انجام می‌شود. بعد از شارژ هم حدود ۷۲ ساعت شارژ نگه می‌دارد که در نوع خود عدد قابل توجهی محسوب می‌شود. افزون بر این، Strap به وایفای هم تجهیز شده است و به محض اتصال به شبکه وایفای، چنانچه برای نرم‌افزارِ پشتیبان دستگاه نسخه به‌روز‌تری منتشر شده باشد، Strap به شکل خودکار آن را بارگیری و نصب می‌کند.

اما در آخر بد نیست نگاهی هم به قیمت این گجت داشته باشیم. چیزی که شاید بهتر بود همان اول کار اشاره‌ای به آن می‌کردیم. برای Strap, قیمتی معادل ۵۰۰ دلار را در نظر گرفته‌اند. تبدیلش به ریال البته خیلی خوش‌آیند نخواهد بود اما برای نابینایان آمریکایی هم خودشان می‌دانند و ما حق نظر دادن در این فقره را نداریم اصولاً. این گجت هنوز رسماً به فروش نمی‌رسد و شرکت تولید کننده‌اش پیش‌فروش آن را در وبسایتش شروع کرده است. علاقمندان می‌توانند با پرداخت ۵۰ دلار، Strap را پیش‌خرید کنند.

.............کشکول

* جدول کلاسیک: برای پیدا کردن رمز 18حرفی ما باید به 18سؤال پاسخ دهید و حروف اول پاسخها را پشت هم بچینید تا رمز جدول، که سخنی از مارتین هایدگر بدست آید. سؤالات: 1.پادشاه بابل (پنج) 2. از نان های سنتی (شش) 3. زاپاس (چهار) 4. اثری از اقبال لاهوری (نه) 5. ضربه سر (دو) 6. ابزار سوارکاران(پنج) 7. از حروف مقطعه قرآن کریم (دو) 8. اثر جین اوستین(سه) 9. رخوت (چهار) 10. ابر حامل باران (دو) 11. عزم قوی (سه) 12. جراحت (سه) 13. اثرپذیر (پنج) 14. مرکز ایالت جورجیا آمریکا (هفت) 15. نیکویش ماندنی است (سه) 16.نیاکان (سه) 17. رودی در فرانسه (دو) 18. باران یخی (چهار). رمز جدول هفته گذشته: شنونده باید عاقل باشد.

پاسخ سؤالات جدول هفته گذشته: گروه اول: (گوشخراش- شکمبه) گروه دوم: (عربستان- نجاشی) گروه سوم: (نوشدارو- وجدان) گروه چهارم: (آبانگان- نباتی) گروه پنجم: (هالیوود – دادگر) گروه ششم: (توپخانه- هلاهل) گروه هفتم: (اسطرلاب- بیشتر) گروه هشتم: (نامیبیا- اتیلا) گروه نهم: (نایروبی- یاسوج) گروه دهم: (زهرآلود- درمان) گروه یازدهم: (لاینقطع- عنابه) گروه دوازدهم: (سوماترا- اوباش) گروه سیزدهم: (استحقاق- قواره) گروه چهاردهم: (آسمان جل- لامپا) گروه پانزدهم: (آذرگشسب- بازده) گروه شانزدهم: (فیکوزیا- آبنوس) گروه هفدهم: (بارفروش- شینتو) گروه هجدهم: (پیژنگرد- دارسی).