به گزارش ایران سپید به نقل از ایسنا هادی کاییدی اظهار کرد: حمایت نمی‌شویم و به ما اهمیت نمی‌دهند و شرایط زندگی برای ورزشکاران معلول خیلی سخت است.وی ادامه داد: بچه‌ی من تازه به دنیا آمده و از لحاظ اقتصادی شرایط سختی دارم و فاقد هرگونه حقوق هستم. بعضی از روزها مجبورم که با پراید کار کنم و حتی به جاده‌های بین شهری هم می‌روم.کاییدی با اشاره به رقابت‌های جهانی سال گذشته در امارات تصریح کرد: رکورد تمرین من ۱۲ متر و ۲۴ سانتی‌متر بود اما در مسابقه صندلی و طریقه نشستن و پرتاب تغییر کرده بود که من نتوانستم مدال بگیرم چون تا شروع مسابقات این موضوع را به ما نگفته بودند و ششم شدم.این ورزشکار لرستانی یادآور شد: از اسفند ۹۸ به علت کرونا تمرین خاصی نداشتم و یک دفعه اعلام کردند که اواخر شهریور رکوردگیری انجام می‌شود و مجبور شدم در پارک‌ها و باشگاه‌های بدنسازی تمرین کنم و حالا که رکوردها کمی بهتر شده می‌گویند مسابقات به تعویق افتاده و ما را سردرگم کرده‌اند.وی تاکید کرد: مسئولان فقط قبل از مسابقه ما را می‌شناسند و بعد از آن دیگر کاری ندارند و ما را به حال خودمان رها می‌کنند و این در حالی است که بیشتر ورزشکاران معلول شغل و منبع درآمدی ندارند و برای کسب مدال در مسابقات بین‌المللی به تغذیه مناسب و مکمل احتیاج داریم اما وقتی پولی نباشد باید چه کار کنیم؟کاییدی یادآور شد: برخی‌ها گلایه می‌کنند چرا برادرم محسن به ترکیه رفته اما وقتی او که از افتخارات کشورمان است و بارها پرچم ایران را در میادین مهم بین‌المللی به اهتزاز درآورده هیچ حمایت مادی و معنوی نمی‌بیند به علت بی‌توجهی مسئولان کاسه صبرش لبریز شد و باتوجه به رکوردهایش می‌تواند یک طلا و نقره پارالمپیک را کسب کند.این ورزشکار لرستانی بیان کرد: برخی‌ها که فقط به دنبال تضعیف روحیه ورزشکاران هستند، می‌گویند محسن چون می‌دانست که نمی‌تواند مدال بگیرد به ترکیه رفته اما این قول را می‌دهم تا زمانی که ما زنده هستیم کلاس F۳۴ سربلند می‌ماند و عملکرد محسن را هم در پارالمپیک توکیو خواهیم دید.وی بیان کرد: در خرم‌آباد زیر نظر دکتر مصطفی بهرامی تمرین می‌کنم و دستش را می‌بوسم چرا که نهایت تلاش را برای ما انجام می‌دهد و به لطف او لرستان در دو دهه گذشته حرف نخست پرتاب‌های دو و میدانی معلولان را در کشور زده است.