پژوهش موسسه تحقیقات سن Buck در کالیفرنیا، چشم‌انداز جدیدی از درمانهای ضد پیری مبتنی بر تعاملات ژنتیکی را مطرح کرده است.
دکتر پانکاج کاپاهی، رهبر این پژوهش گفت: آنچه ما انجام دادیم، افزایش پنج برابری سینرژیک طول عمر است.
وی افزود: دو جهش ژنتیکی ایجاد شده، یک حلقه بازخوردی مثبت را در بافتهای خاص آغاز کرد که طول عمر را افزایش داد.
در اصل، کرمهای Caenorhabditis elegans که این آزمایش بر روی آنها انجام شد، طول عمری برابر با 400 تا 500 سال دارند.
اگرچه ممکن است ارتقای چشمگیر در طول عمر انسان به سالها پژوهش نیاز داشته باشد اما این تحقیقات همچنین می‌توانند به درمانهای ضدپیری با استفاده از تعاملات ژنتیکی منجر شوند.
کرم Caenorhabditis elegans اولین حیوانی است که کل ژنوم آن نقشه‌برداری شده و بطور گسترده‌ای برای پژوهشهای پیری و طول عمر مورد استفاده است.
پژوهش جدید که در مجله Cell منتشر شده، شامل متوقف کردن مولکولهای مهمی است که بر فعالیت انسولین و یک مسیر سیگنال‌دهی مواد مغذی موسوم به «مورد راپامایسین» تاثیر می‌گذارند.
جهشهای تک در این مسیر به عنوان عاملی در افزایش 30 درصدی طول عمر این کرم شناخته شده بود؛ این در حالیست که جهشهای سیگنال‌دهی انسولین می‌تواند طول عمر این موجودات را دو برابر کند.
انتظار می‌رفت که افزودن این دو مولفه به هم شاید بتواند طول عمر را تا 130 درصد افزایش دهد اما این تاثیر ترکیبی بسیار بیشتر از حد انتظار بود.
این پژوهش شاید بتواند دلیل مشکل بودن شناسایی ژنهای مسئول طول عمر بیش از 100 سال در انسان را توضیح دهد.
قرار است پژوهشهای بیشتری بر روی موشها انجام شود تا تاثیر مشابه این درمان ژنتیکی در پستانداران نیز مورد بررسی قرار بگیرد.