به گزارش ایران سپید به نقل از مهر تقویم روی میز را ورق می‌زنم، مهرماه به‌روز بیست و سوم رسیده است، نگاهم به مناسبت تقویم گره می‌خورد «روز عصای سفید»؛ روز انسان‌هایی با دنیای تاریک، دنیای سخت که من و تو لحظه‌ای ماندن در آن را تاب نمی‌آوریم. گویی زندگی را در شب و سیاهی زیستن کار دل‌های صبوری است که همه سهمشان از روشنایی به صفای دلشان سنجاق شده است.
فاصله بزرگی است از دیدن تا ندیدن، به بزرگی حرف‌هایی که می‌شود از درد و دل‌هایت، دغدغه‌هایت و حسرت‌هایت گفت، گویی دنیای تاریک تو به‌اندازه همه طیف‌های رنگی که نمی‌بینی بزرگ است و حرف برای گفتن دارد، این را از رد دستانت که اشیا را به یاری می‌خوانی، می‌شود احساس کرد.
راستی آسمان دنیای تو چه رنگی است؟ آبی دریا در نگاه تو چگونه تفسیر می‌شود؟ بهار که می‌شود سبزی طبیعت را چگونه به آغوش نگاهت می‌کشی؟
تو را که همه نگاهت با سیاهی عجین شده است را نمی‌دانم، اما شب و تاریکی در دنیای کودکی‌های ما کابوسی ترسناک بود که خواب را از چشمانمان می‌ربود ولی تو چه آرام روز و شب را با سیاهی می‌گذرانی.
من او را هرروز می‌بینم اما او مرا تنها از صدایم می‌شناسد، بااراده و مصمم است، دنیایش گرچه روشن نیست اما دلش از جنس خوبی‌هاست، مادرانه‌های سختی را پشت سر گذاشته است، پنج سال پیش با حادثه‌ای دردناک فرصت مادری کردن را از دست داد.
خودش می‌گوید: دل‌تنگی‌هایش را به سوره یاسینی که به‌وقت صبح می‌خواند، می‌سپارد، بعدازآن حادثه دردناک همراه همسرش که کارمند شهرداری کرج است به‌عنوان مشاور افتخاری شهردار در امور نابینایان و معلولان به شهرداری آمد تا خدمت به همه آن‌هایی که به‌حکم قضا و قدر الهی با معلولیت روزگار می‌گذرانند، بانی کم شدن غصه‌هایش باشد.
گرچه هرروز لقمه‌های صبحانه را برایش می‌پیچم و شاهد همه سختی‌هایش هستم اما انگار امروز که روز اوست رنج‌هایش بیشتر به چشم می‌آید.
مانده‌ام که روزش را تبریک بگویم؟ به این فکر می‌کنم که آیا نابینا بودن تبریک داردبرای احساس دلهره‌هایشان تاریکی و سیاهی را به جان تحمیل و بینا بودنم را فراموش می‌کنم، اولین قدم را برمی‌دارم، قدم دوم و سوم، اما تاریکی زورش بیشتر است و باوجودآنکه پیش از حرکت فرصت دیدن را غنیمت دانسته و مسیر را به ذهن سپرده بودم، از ادامه راه بازمی‌داردم، در حوالی همان دو سه قدم، سیاهی چنان دشوار می‌آید که به آنی چشم‌باز می‌کنم.
مانده‌ام که روزش را تبریک بگویم؟ به این فکر می‌کنم که آیا نابینا بودن تبریک دارد؟ تقدیرنامه‌هایی که برای خانم ناهید اسدی فرستاده شده کارم را آسان می‌کند، متن تقدیرنامه را برایش می‌خوانم.
دل‌آگاه ارجمند، سرکار خانم ناهید اسدی. خواندم متن که تمام می‌شود، اشک چشمانش را پاک می‌کند، خوشحالی بر چهره‌اش می‌نشیند همین باعث می‌شود به سمتش بروم و روز «عصای سفید» را نه برای آنکه روزی برای ندیدن‌هایش است که برای تعهد و تلاشی که برای دیدن دغدغه همه نابینایان و معلولان شهرم دارد، تبریک بگویم.
ما فقط نابینا هستیم و «روشن‌دل» برایمان حکم ترحم داردبا ناهید اسدی که جزو مشاور افتخاری شهردار کرج در امور نابینایان و معلولان و مؤسس و معلم یکی از مدارس مدرسه نابینایان کرج است، به گفتگو می‌نشینم. کارنامه فعالیت اجتماعی‌اش پربار است، با دریافت حمایت‌های دولتی تاکنون بیش از ۲۰۰ نفر از معلمان مدارس استثنایی و نابینایان را صاحب‌خانه کرده است و صدای نابینایان، معلولان و ناشنوایان شهر را به گوش مسئولان می‌رساند.
از برخوردهای اجتماعی مردم گله دارد، از به کار بردن عنوان روشن‌دل، می‌گوید: ما فقط نابینا هستیم و «روشن‌دل» برایمان حکم ترحم دارد. از شهر و ناملایماتش برای عبور و مرور نابینایان و معلولان می‌گوید، انگار که شهر درکی از مشکلات آن‌ها ندارد، پیاده‌روها، پارک‌ها، جایگاه‌های حمل‌ونقل عمومی با کمبودهای جسمی‌شان همراه نیست، تابلوهای هدایت مسیر هیچ‌کدامشان برای کم‌بینایان آماده‌سازی نشده‌اند؛ هنوز معلوم نیست اتوبوس‌های ویژه ناتوانان جسمی کجا متوقف‌شده است و هنوز اداره پست کرج از قانون ارسال رایگان مرسولات نابینایان تبعیت نمی‌کند.
طبق آماری که عباس فریادرس رئیس جامعه نابینایان استان البرز ارائه می‌دهد، ۸۲۰ نابینای ساکن استان البرز تحت پوشش این مجموعه قرار دارند و این یعنی افرادی که سهمی از شهر و خدمات آن دارند، کم نیستند.
هنوز شهرمان از کمبودهای رفاهی برای نابینایان و معلولان در رنج استپیش‌ازاین شهرداری کرج از طریق حوزه معاونت فنی و عمرانی اقداماتی را برای مناسب‌سازی معابر شهری انجام داده که ازجمله آن پیگیری تدوین طرح «علائم حسی پیاده‌روی نابینایان» در سازمان استاندارد کشور بوده است. این اقدام در حالی انجام شد که پیش‌ازاین شرکت‌های متولی اجرای طرح‌های شهری از کف‌پوش‌های به ریل غیر استاندار استفاده می‌کردند.
پس از ابلاغ طرح علائم حسی پیاده‌روی نابینایان به سازمان‌های متولی اجرای طرح‌های شهری، شهرداری کرج به‌عنوان متولی ورود این طرح به کشور پیشتاز اجرای کف‌پوش‌های استاندار در مسیر عبوری دانش آموزان نابینای مدرسه پویا، مدرسه نابینایان و ناشنوایان باغچه بان، مناطق ۲ و ۶ و باغ سیب مهرشهر شد، ساخت تنها پارک ویژه نابینایان را نیز می‌توان از دیگر اقدامات شهرداری در سال‌های گذشته نام برد.
با همه آنچه گفته شد، هنوز شهرمان از کمبودهای رفاهی برای نابینایان و معلولان در رنج است، کاش چشم‌های مسئولان متعهد به دیدن همه مشکلات و معضلات این قشر باشد