به گزارش ایران سپید محمد نفریه, معاون توانبخشی سازمان بهزیستی در گفت و گو با ایران سپید, اجمالاً این اقدامات را تشریح کرد. نفریه در آغاز به این فعالیت های کمیته ی واگیر سازمان اشاره کرد و اظهار داشت: «در سازمان کمیته ای به نام کمیته ی پیشگیری از بیماری های واگیر هست. این کمیته همانطور که از اسمش پیداست, به اقدامات پیشگیرانه در زمینه ی بیماری های واگیردار مثل آنفلوآنزا می پردازد و در این راستا ما تفاهمنامه ای با دفتر بیماری های واگیردار وزارت کشور امضا کرده ایم تا همکاری های گسترده ای داشته باشیم.»

نفریه به پیشگامی سازمان بهزیستی در ارائه ی برنامه های پیشگیرانه اشاره کرد و اظهار داشت: «قبل از اعلام خبر اپیدمی شدن کرونا در چین, به علت وجود آنفلوآنزا در ایران, جلسات کمیته ی بیماری های واگیردار سازمان برقرار بود. وقتی خبر اپیدمی شدن کرونا در چین منتشر شد که مقارن با آذر 98 بود, طی ارتباطاتی که با وزارت بهداشت داریم, پیشبینی کردیم که نه تنها ایران, بلکه جهان با این بیماری دست به گریبان شود. بنا بر این اواخر آذر جلسات کمیته را فعال کردیم و 5 بهمن, یعنی 25 روز قبل از مثبت شدن اولین مورد ابتلا به کرونا در ایران, نخستین بخشنامه ما که شاخل 8 دستور العمل بود, صادر و ابلاغ شد. در این بخشنامه مواردی مثل بهداشت محیط, بهداشت فردی, شست و شوی دست, رعایت نکات ایمنی و.... آمده بود که این بخشنامه و دستور العمل ها را به مراکز زیر نظر سازمان فرستادیم. دوازدهم بهمن جلسه ای بین کمیته و ستاد بحران سازمان تشکیل شد و مقرر شد کمیته و ستاد بحران همکاری های مشترکی داشته باشند. بیست و هفتم بهمن, طی بخشنامه ای تمام مراکز را قرنتینه کردیم. این زمانی بود که هنوز اولین مورد در ایران مثبت نشده بود و ما هم نمی دانستیم واقعاً این اتفاق افتاده یا نه؛ اما چون فکر می کردیم این اتفاق به زودی در ایران خواهد افتاد, مراکز را وارد قرنتینه کردیم؛ حتی تمام بازدید ها را لغو کردیم؛ برای مراکزمان اتاق های کلین روم یا تنظیم لباس پیشبینی کردیم, اتاق قرنتینه پیشبینی کردیم, اتاق نقاهت در نظر گرفتیم. برای تمام این اقدامات بخشنامه ی سختگیرانه ای صادر و ابلاغ کردیم؛ چون جامعه ی هدف ما آسیب پذیر است, چنین بخشنامه ای تدوین و ابلاغ شد. در آن بخشنامه به مراکز توصیه شده بود مواد بهداشتی, غذایی و ضد عفونی را برای سه ماه ذخیره کنند.»

معاون توانبخشی سازمان بهزیستی ادامه داد: «با مثبت شدن اولین مورد در ایران, شورای معاونان سازمان تشکیل جلسه داد و ما اقدامات پیشگیرانه تا آن تاریخ را تشریح کردیم. در آن جلسه تصمیمات خوبی گرفته شد که به صورت مرحله به مرحله اجرا شد. بیش از 60 بخشنامه و دستور العمل برای مراکز مختلف مثل مهد ها, شیرخوارگاه ها, مراکز شبانه روزی شبه خانواده, مراکز سالمندان, مراکز بیماران روانی مزمن, مراکز بیماران ذهنی حتی کمیسیون های پزشکی, سی بی آر, به صورت جداگانه ابلاغ کردیم. همین بخشنامه ها و دستور العمل ها را برای استان ها هم فرستادیم. جالب آنکه اولین بخشنامه ی وزارت بهداشت ویژه ی سالمندان که برای ما ارسال شد, 17 اسفند, یعنی 16-17 روز بعد از مثبت شدن اولین مورد در ایران بود که آن بخشنامه مطابق با بخشنامه ای بود که پیشتر خود ما تدوین و به مراکزمان در تهران و دیگر استان ها ابلاغ کرده بودیم.»

محمد نفریه در ادامه به میزان پایین مبتلایان در جامعه ی هدف اشاره کرد و گفت: «این نکته را اضافه کنم که شرایط قرنتینه ای که داشتیم, مجبور بودیم نیرو های بیشتری را به کار بگیریم؛ حتی در تهیه ی برخی اقلام بهداشتی دچار مشکل بودیم و هنوز هم این مشکل باقیست؛ متأسفانه برخی اقلام را مجبوریم از بازار آزاد تهیه کنیم. با تمام این تفاسیر, خوشبختانه ما کمترین میزان آلودگی به این ویروس را داریم. با وجودی که اپیدمیست و مراکز ما شرایط هایریسک دارند, باز نسبت آلودگی و مرگ و میر ما به کشور های جهان اول پایین است؛ می توانیم این را با درصد گرفتن اعلام کنیم؛ حتی فکر کردیم شاید آمار دقیق به دستمان نمی رسد. از آنجا که به آمار ثبت احوال دسترسی داریم, میزان فوتی های اسفند 98 را با اسفند 97 و فروردین 99 را با فروردین 98 مقایسه کردیم؛ دیدیم خوشبختانه فوتی های ما افزایش نیافته و حتی فروردین امسال کاهش هم داشتیم. بیشترین مراکزی که درگیر شده بود, سالمندان, مراکز بیماران روانی مزمن و مراکز بیماران ذهنیست. در مراکز شبه خانواده, خوشبختانه مرگ و میر نداشتیم؛ در مراکز اعتیاد فقط درگیری داشتیم و مرگ و میر نداشتیم؛ بیشترین مرگ و میر ما در مراکز سالمندان بود. عملکردمان خوشبختانه نسبت به کشور های دیگر قابل قبول بود و این هم از عنایات پروردگار است. همچنین زحمات مسئولین مراکز و پرسنل مراگز با رعایت موازین بهداشتی عملکرد ما را قابل قبول ساخت. ما در شرایطی بودیم که باید پرسنل تغییر شیفت می داد؛ مراکزی داریم که 1000 تا هزار و 700 مددجو را نگه داری می کند و در هر شیفت, حدود 300-400 پرسنل باید جا به جا شود؛ با این حال دو هفته یک بار این تغییر شیفت را داشتیم که کمترین میزان آلودگی را داشته باشیم.