این کاشت که مانند یک لنز تماسی عادی مورد استفاده قرار می‌گیرد، با الکترود ساخته شده که سیگنالها را از یک دوربین دستی یا بر روی عینک دریافت می‌کند.
این لنز به بازتاب سیگنالها از یک دوربین به چشمان کاربر پرداخته و حس آن می‌تواند به شکل چیزی مانند بینایی تعبیر شود.
هنگامی که کاربر به چیزی نگاه کرده یا دوربین را به سمت آن می‌برد، این دوربین به ترجمه تصویر به نوعی بریل الکترونیک پرداخته و لنز تماسی، شبکیه را با حس لامسه تحریک می‌کند.
برخلاف بریل که بر موقعیت‌یابی شش نقطه برای انتقال اطلاعات به خواننده تکیه دارد، حسگرهای درون قرنیه چشم 600 بار حساستر از نوک انگشتان به حس لامسه است.
به گفته دانشمندان، قرنیه در حقیقت حساسترین بخش بدن به این گونه تحریکها است.
این لنزها هنوز بر روی انسان آزمایش نشده اما کارآزمایی‌ها بر روی حیوانات نشان داد که آنها با این روش توانستند موانع را در تاریکی تشخیص دهند.
اگرچه در حال حاضر گزینه‌هایی برای ارسال داده به شبکیه وجود دارد، اما خیلی پیشرفته محسوب نمی‌شوند.
اکنون کاربر می‌تواند تنها حدود 16 پیکسل را ببیند اما دستگاه جدید ممکن است این میزان را به دهها هزار افزایش دهد.
این محققان همچنین اکنون در حال کار بر روی یک دستگاه مشابه برای کمک به افراد مبتلا به نقص شنوایی هستند.