به گزارش ایران سپید فاطمه اسفدزاده مدیر عامل انجمن نگاه سفید شهرستان امیدیه که از توابع استان خوزستان است برایمان از چگونگی آغاز فعالیت این انجمن میگوید:« پایه های اولیه این انجمن از سال 88 در شهرستان امیدیه ریخته شد و در قالب جامعه معلولین شکل گرفت کلاسهایی محدودی را هم برای اعضا برگزار کردیم که شامل آموزش خط بریل و برگزاری کلاسهای سوادآموزی بود ولی فعالیت رسمی نداشتیم تا اینکه در سال 91 از انجمن نابینایان و کمبینایان استان خوزستان مجوز گرفتیم و به عنوان شعبه ای از این انجمن در شهر خودمان فعالیتهایمان را از سر گرفتیم.
کلاسها و برنامه های انجمن را گسترش دادیم و به غیر از آموزش خط بریل، کلاسهای آموزش قرآن، کامپیوتر، اینترنت، زبان انگلیسی، کارگاه های روانشناسی، اردوهای مختلفی سیاحتی و زیارتی را نیز برگزار کردیم. تعداد اعضای انجمن بالای 100 نفر است که در میان این افراد نابینایان و کم بینایان با استعدادی وجود دارند که کلاسهای آموزشی را در انجمن برای دیگر نابینایان برگزار میکنند.
در تاریخ 23/ 2/ 96 از زیر مجموعه انجمن نابینایان خارج شدیم و به طور مستقل مجوز یک انجمن را از فرمانداری با نام انجمن نابینایان و کمبینایان نگاه سفید شهرستان امیدیه دریافت کردیم. تعداد هیئت مدیره انجمن 5 نفر است و یک نفر هم به عنوان بازرس در انجمن فعالیت میکند. برنامه ها و کلاسهای انجمن که قبلاً ذکر کردم اکنون به صورت گسترده تر و با تعداد بیشتری از اعضا برگزار میشود.»
این بانوی نابینای خوزستانی از اهدافی که در اساسنامه انجمن تعریف شده میگوید و میافزاید: « شناسایی و حمایت از نابینایان شهرستان، شناسایی استعدادهای نابینایان و کمبینایان، افزایش سطح فرهنگی جامعه، استفاده از ظرفیتهای نابینایان در انجمن و ارتقای سطح کیفی آن، پیوند میان نابینایان و افراد عادی و فرهنگ سازی برای آنها تا نگاهشان را نسبت به معلولان از کم توان به توانمند تغییر دهند و ... از اهدافی است که ما برای انجمن تعیین کردیم.
در نظر داریم کلاسهای ورزشی را برای ارتقای روحیه نابینایان برگزار کنیم همچنین آموزش آشپزی، کلاسهای مهارتهای زندگی و ارتباطی و کمکهای اولیه را برای اعضای انجمن و علاقمندان به آموزش و یادگیری برگزار کنیم. بودجه این انجمن هم همچون سازمانهای مردم نهاد دیگر از طریق خیرین تامین میشود.» اسفدزاده میگوید: «هدف ما از تاسیس این انجمن شناساندن توانمندی معلولان به ویژه نابینایان و کمبینایان به مردم است و اینکه به آنها بگوییم ما قشر نیازمند نیستیم که فقط دنبال خدمت و کمک از سازمانهای حمایتی باشیم اگر بسترهای تحصیل و کار برایمان فراهم شود میتوانیم همچون دیگران یا حتی بهتر از آنها در جامعه حضور پیدا کنیم و خود را به عنوان یک شهروند تاثیر گذار به جامعه و مردم نشان دهیم.
در بین نابینایان استعدادهای درخشان بسیاری یافت میشود که با وجود فقر مالی و فرهنگی خانوده هایشان هیچ وقت آشکار و شناسایی نشده اند. فقر مالی توجیه دارد اما فقر فرهنگی نتنها میان برخی خانواده ها بلکه در میان سازمانهای متولی معلولان هم وجود دارد. » وی در پایان این گفتگو بیان میکند:«ما با نهادهای متوالی معلولان هنوز مشکل داریم مثلاً نابینایان برای شرکت در امتحان نیازمند منشی آگاه هستند که حداقل بتوانند سوالها را برایشان درست بخوانند اما متاسفانه هیچ وقت این اتفاق نمی افتد و بسیاری از دانشجویان و دانشاموزان به خاطر این موضوع ضربه های شدید خوردند.
نمره های که باید 18 و 19 باشند تبدیل میشوند به 13 و 14 چرا که منشی ها نمیتواند سوالهای درستهای مثل عربی، زبان یا دروس تخصصی را درست بخوانند.