به گزارش ایران سپید حیدری می گوید: افراد دیابتی در کلینیکهای دیابت به این ترتیب معاینه می شوند که ابتدا برایشان پرونده ای تشکیل می شود و در آن شرح حال بیمار از کودکی تا حال  ؛ آزمایشات  و داروهای بیمار ثبت می شود. سپس قد و وزن و دور شکم بیمار اندازه گیری می شود و BMI او محاسبه می شود.بعد دستورات غذایی به بیمار آموزش داده می شود. و اگر بتواند هزینه بیشتری بپردازد او را نزد متخصص تغذیه می فرستیم. و در کلینیک چاقی هم رژیم خاصی به بیمار داده می شود. اما اگر بیمار به توصیه هایی که در کلینیک دیابت به او می شود توجه کند نیاز به متخصص تغذیه هم ندارد. در بحث مراقبت از پا از بیمار پرسیده می شود که آیا گز گز و مور مور دارد؟ اگر این مشکلات را داشت با دیاپازون پای بیمار کنترل می شود تا ببینیم ارتعاش دیاپازون را حس می کند یا نه؟ این کار را با سوزن هم تکرار می کنیم تا ببینیم درد را احساس می کند؟ بیمار دیابتی که قند خون بالا دارد بعد از مدتی با مشکلات پا مواجه خواهد شد به ویژه آنهایی که قندهای کنترل نشده 200-250 دارند بعد از مدتی با گز گز و مور مور شدن و ضعف پا روبرو می شوند. گزگز و مور مور در دست خیلی دیر ظاهر می شود .

با احساس گز گز و مور مور شدن کف پا، بیمار باید به متخصص طب فیزیکی مراجعه کند.

از حیدری می پرسیم  بیماری که دچار عوارض کف پا می شود چگونه می تواند از پای خود مراقبت کند؟ او ادامه می دهد: دربیماری که دیابتش محرز می شود پاها در معرض عوارض دیابت قرار می گیرند. برای مراقبت از پا به بیمار توصیه می شود هر شب دو سه قطره روغن سیاه دانه، روغن زیتون اصل یا روغن بادام تلخ را روی کف دست ریخته و از مچ پا به پایین را کامل ماساژ بدهد. ماساژ باید طوری باشد که طب فشاری به حساب آید یعنی در اثر فشار درد را حس کند. یعنی تنها روغن مالی نباشد بلکه باید اینقدر پا را فشار بدهد تا روغن کاملا جذب شود. به این ترتیب دچار گزگز و بی حسی و درد کف پا نمی شوند. بهتر است ماهی یکبار هم پاها را در نایلون بپیچد و صبح روز بعد به حمام برود و صابون زیادی به کف پا بمالد و با سنگ پای نرم کف پا را ماساژ بدهد. چون کشیدن سنگ پا در کف پا روی نقاط بازتابی پانکراس اثر می گذارد و باعث می شود پاها کمتر به این مشکلات دچار شوند. اگر پا زخم شده یا خراش دارد و بریدگی یا سوختگی دارد یا در کناره های ناخن خراشی دارد باید دقت کنند که عفونت نکند. و اگر مشکلی برای پا ایجاد شد آن را با سرم شستشو بشویند . پا نباید زیاد در کفش نماند و در معرض گرد و غبار و آلودگی هم نباشد در خانه با پای برهنه راه نروند . در خارج از خانه هم با دمپایی یا خانمها با کفش پاشنه بلند راه نروند. سعی کنند کفش نرم و راحتی داشته باشند . بهتر است کفش بیماران دیابتی، مخصوص باشد یعنی اسکن کف پا را انجام دهند در این اسکن نقاط فشاری کف پا مشخص می شود یعنی جاهایی که پا بیشتر به کفش فشار می آورد مشخص می شود و سازنده یک کفش مناسب برای آنها انتخاب می کند. حالا اگر کسی هزینه انجام این کار را نداشته باشد می گوییم حداقل از هزینه های دیگر زندگی بزند و کفش خوبی برای پایش انتخاب کند چون پا عضوی است که در دیابت زیاد آسیب می بیند. بیمار اگر بعد از 5-6 سال از شروع بیماری،  قند خونش را کنترل نکند پا دچار بی حسی می شود. ما بیماری داریم که دمپایی از پایش در می آید و آن را جا می گذارد و می رود برای همین این بیماران نباید با دمپایی از خانه بیرون بروند. حتی نمونه های شدید، بیمارانی داشته ایم که در اثر ایجاد زخم در پا به مرحله قطع پا رسیده اند.. به این دلیل که بیمار حس درد ندارد و به مرور حس ارتعاش را از دست می دهد و پاهایش دچار بی حسی می شود. در این مرحله اگر پا به جایی بخورد یا بسوزد یا زخم شود یا کناره های ناخن در گوشت فرو رود متوجه نمی شوند پا زخم می شود زخم عفونت می کند و در اثر گردش خون عفونت به قسمتهای بالاتر پا می رسد. بیماری داشته ایم که با یک زخم کوچک  در ظرف دو ماه    پایش تا زیر زانو قطع شد. همراهان می گفتند که ذره ذره عفونت بالا کشید و نهایتا مجبور شدند پا را از زیر زانو قطع کنند. پس مراقبت از پا ؛ روغن مالی؛استفاده از سنگ پای نرم و نپوشیدن جوراب پلاستیکی خیلی مهم است . رعایت این نکات خیلی به سلامت پای بیماران دیابتی کمک می کند.