به گزارش ایران سپید وزارت‌خانه‌ای که متولی آموزش به کودکان ایرانی است، تصمیم گرفته این آموزش‌ها را بر بستر اینترنت ارائه کند اما تو گویی نابینایان و سایر کودکان دارای معلولیت، بی‌نیاز از این آموزش‌ها هستند. چه، مسؤولین امر، حتی تلاشی برای حفظ ظاهر هم نمی‌کنند و شش ماه است که در مقابل خواسته فعالان حوزه معلولین مبنی بر متناسب‌سازیِ شاد، خود را به نشنیدن زده‌اند و این خواسته‌ها را در اولویت‌های دو رقمی‌شان در نظر گرفته‌اند. مشکلات ناشی از آموزش مجازی، به ایران محدود نمی‌شود و قطعاً در سایر نقاط دنیا هم گرفتاری‌های خاصی گریبان‌گیرِ نابینایان شده است. بد نیست به بهانه شروع سال تحصیلی، سری به ینگه دنیا بزنیم تا ببینیم کودکان نابینا و والدینشان در آمریکا در باره مشکلات ناشی از مجازی شدنِ آموزش چه چیز‌هایی می‌گویند.

هزاران کودک و نوجوان نابینای آمریکایی که در مدارس عادی در این کشور تحصیل می‌کنند، چند روزی است که سال تحصیلی را شروع کرده‌اند و خود و والدینشان نگران چگونگی مدیریت درس مشق‌ها هستند. «تریسا گراهام»، مادر نادیا است. دختر نابینایی که سال اول دبیرستان را شروع کرده است. او معتقد است دخترش نه تنها گرفتار فهم درس‌هایی است که بر خلاف سال‌های پیش به شکل آنلاین ارائه می‌شود، که بالاجبار باید مهارت استفاده از رایانه را هم بیاموزد. او می‌گوید: «خودم تمام تلاشم را می‌کنم که درس‌های آنلاین را به شکلی که برای نادیا قابل درک باشد برایش توضیح دهم اما من به هر حال معلم نیستم و مطمئنم که در این راه با مشکلات زیادی مواجه خواهم شد.» البته والدینی که دغدغه‌هایی از جنس تریسا دارند، همه امیدشان به قانونی است که دولت آمریکا وضع کرده که بر اساس آن، تمام مدارس موظف شده‌اند در قالب طرحی موسوم به «IEPs» یا برنامه آموزشیِ منفرد، چنانچه دانش‌آموزان معلول نتوانند از سیستم آموزشیِ مدرسه استفاده کنند، این آموزش‌ها را به صورت فردی و به شکلی که بسته به نوع معلولیت برای کودک معلول قابل استفاده باشد، در اختیارش بگذارند.

آنطور که از گفته‌های تریسا گراهام بر‌می‌آید، اداره آموزش و پرورش در هر منطقه، مسؤولیت تأمین لوازم مورد نیاز برای آموزش از راه دور به معلولان را به عهده دارد. گراهام از اقلامی خبر می‌دهد که از طرف اداره آموزش و پرورش محل زندگیشان به این منظور در اختیار نادیا قرار گرفته است. یک یاداشت‌بردار هوشمند، دستگاه کمک‌آموزشی برای تبدیل ریاضی به بریل و یک لوح و یک قلم برای یاداشت‌برداری به شکل دستی، از جمله اقلامی است که از سوی این اداره به امانت در اختیار نادیا گذاشته شده است. گراهام ارزش این اقلام را بالغ بر هفت هزار دلار تخمین می‌زند. نادیا همچنین برای کلاس‌های ریاضی از یک ماشین حساب گویا استفاده می‌کند که مجهز به سیستمی است که می‌تواند گراف‌ها و نمودار‌ها را هم به صوت تبدیل کند. «Michael Martirano»، رئیس اداره آموزش و پرورشِ منطقه‌ای که نادیا در آن ساکن است می‌گوید مقرر شده معلمان مدارس، هر روز به کمک تلفن با کودکان دارای معلولیت تماس بگیرند و در صورت نیاز آنها را راهنمایی کنند. او همچنین وعده داده در صورت نیاز، معلمان موظف خواهند بود در منزل دانش‌آموزِ دارای معلولیت حاضر شده و در فراگیری درس‌های تازه به او کمک کنند. آقای رئیس معتقد است تأمین فناوری‌ها تنها یک بخش از روند توانمند‌سازی دانش‌آموزان نابینا است و در کنار این کار لازم است آنها از حمایت‌ها و مراقبت‌های مورد نیاز هم بهره‌مند شوند تا بتوانند این مرحله را پشت سر بگذارند. او همچنین وعده داده معلمان آموزش‌هایی را در اختیار والدین کودکان نابینا هم قرار دهند تا آنها بتوانند در خانه در روند آموزش کودکشان مشارکت داشته باشند.