به گزارش ایران سپیدحمیدرضا رضایی از دبیران آموزش و پرورش استثنایی که خود مدتی پیش شطرنجی برای نابینایان ابداع کرده بود در باره ضرورت بازی کردن برای کودکان نابینا می گوید: همانطور که کودکی که سلامت جسمانی دارد به بازی نیاز دارد یک کودک نابینا هم  به بازی نیاز دارد. و اتفاقا این کودک نیاز بیشتری به بازی و اسباب بازیها دارد. چون کودک بینا به سراغ چیزهایی می رود که جنبه بصری دارد. تلویزیون می بیند؛ بازیهای رایانه ای انجام می دهد و با کامپیوتر و گوشی خودش را سرگرم می کند یا در پارک می تواند به راحتی جست و خیز داشته باشد از وسایل پارک استفاده کند به سینما برود ولی کودک نابینا به دلیل محدودیت حرکتی که دارد بیشتر در یک محیط می ماند و کمتر می تواند بیرون برود و برای همین برای سرگرمی و آشنایی با جهان پیرامون خود به اسباب بازی بیشتر نیاز دارد. یک کودک بینا در تلویزیون و باغ وحش حیوانات را می بیند و اینگونه آنها را می شناسد ولی کودک نابینا باید یک پکیج اسباب بازی از انواع و اقسام حیوانات داشته باشد و آنها را لمس کند تا بفهمد مثلا مرغابی چه شکلی دارد؟ در غیر این صورت  بچه نابینا چه تصوری می تواند از یک پرنده داشته باشد.

از رضایی می پرسم چه حمایتهایی باید از تولید کنندگان اسباب بازی صورت پذیرد تا به تولید اسباب بازی برای کودکان نابینای هم رغبت نشان دهند؟

ج:  من شطرنج مناسب سازی شده برای نابینایان را تولید کردم که به دلیل حمایت نشدن از طرف سازمانهای مربوطه دیگر ادامه ندادم در حال حاضر حمایت به خصوصی از این تولیدکنندگان صورت نمی گیرد. آموزش و پرورش استثنایی بیشتر روی تجهیزات آموزشی تمرکز دارد مثل وسایل نوشتاری، لوح و قلم، کاغذ، حساب افزارها و کمتر می بینیم به اسباب بازیها توجهینشان دهد. . از طرفی سازمان بهزیستی به دلیل اینکه به غیر از کودکان، طیفهای مختلف نابینایان را تحت پوشش دارد بیشتر به آنها  می پردازد و تهیه اسباب بازی را جزو  وظایف ذاتی آموزش و پرورش می داند. و خود  تهیه وسایل دیگر مثل عصا را در اولویت قرار می دهد. یا ویس ریکوردر  برای دانشجویان اما باید بپذیریم بودجه آموزش و پرورش استثنایی قابل قیاس با بودجه بهزیستی نیست. البته آموزش و پرورش هم در این زمینه وظیفه دارد. کلا اسباب بازی در این دو سازمان در اولویت نیست. البته هر دو خرید اسباب بازی دارند اما در حدی که باید باشد، نیست.  در بهزیستی اولویت با وسایلی است که سازندگان و فروشندگان آن قدرت لابی گری بیشتری دارند مثلا بهزیستی اگر وسیله ای مثل نت تیکر را بخرد می تواند آن را تنها به یک نفر اختصاص دهد در حالیکه با قیمت آن می تواند مثلا 23 ویس ریکوردر بخرد و مشکل 23 نفر را حل کند. به نظر من کاربرد دستگاههایی مثل نت تیکر نسبت به قیمتشان تناسبی ندارد. ولی بخش اعظمی از بودجه را این گونه دستگاهها می بلعند. و باعث می شوند بهزیستی نتواند به بخشهای دیگر رسیدگی کند.. اگر بهزیستی بودجه همه طیفها اعم از کودک، دانش آموز، دانشجو، کهنسال و جنسیتهای مختلف را تفکیک کند مشکل حل می شود. نه اینکه یک بخش را کامل کند و اگر چیزی اضافه آمد به کودکی که صدایش شنیده نمی شود اختصاص دهد. از طرفی به دلیل عدم استقبال این دو سازمان شرکتهایی که تولیدکننده اسباب بازی هستند رغبتی به مناسب سازی کردن اسباب بازیهای خود ندارند. مثلا فلان شرکت از یک اسباب بازی یک میلیون نسخه تولید می کند اگر بخواهد آن را مناسب سازی کند آیا دولت برای این کار به او یارانه ای می دهد که هزینه ای را که اضافه بر معمول متقبل می شود جبران کند؟ چون کار متفاوتی را انجام داده و قالب ساخته و باید برای تعداد معدودی تغییر قالب بدهد این مستلزم هزینه سنگینی است آیا دولت بابت آن یارانه ای می دهد آیا سازمانهای بیمه گر در این زمینه ورود می کنند. دوستان نابینایی که دستی در صنعت دارند هم توان این را ندارند که وارد چنین کاری شوند. هر چند کارهایی هم انجام شده ولی باید حمایت صورت گیرد. مثلا  من وقتی شطرنج را می سازم بهزیستی حاضر نمی شود این وسیله را از من بخرد و توزیع کند من هم ترجیح می دهم کاری را انجام دهم که جنبه عام داشته باشد و چیزی را تولید کنم حال اسباب بازی باشد یا غیر آن مثل وسیله خانه یا وسیله ای که در یک اداره دولتی کاربرد داشته باشد مثل قلمدان که روی میز می گذارند چون می دانم خریده می شود ولی نمی آیم سرمایه ام را جایی بگذارم که نمی دانم فردا بهزیستی آن را خریداری می کند یا نه و کاری کنم که نه تنها سودی در بر ندارد بلکه تولید کننده را دچار خسران و زیان می کند. پس تا دولت، وزارت رفاه، بهزیستی و سازمانهای بیمه گر ورود نکنند هیچ تولیدی کننده ای راغب نخواهد بود که برای یک گروه خاص اسباب بازی تولید کند.