به گزارش ایران سپید  چند روزی از فوت جواد ایزدی گذشته؛ روزهای دیگری هم میگذرد؛ بعد هم به ماهها و سالها میرسد و میرود جایی میان خاطراتمان و گم میشود تا حادثه ای دیگر و باز که حادثه ای اتفاق افتاد، جواد و روز حادثه را از گوشه گوشه زوایای ذهنمان بیرون میکشیم و باز تجزیه و تحلیل میکنیم. امیدوارم که دیگر هیچ وقت حوادثی از این قبیل در امنیت ذهنی جامعه نابینایان خللی وارد نکند؛ اما امیدواری کافی نیست؛ باید کاری کنیم. این بار اصفهان مرکز خبر بود؛ فردا ممکن است مشهد، زاهدان، تهران یا هر شهر دیگری مرکز اتفاقهایی از این دست باشد.

من هنوز از این خبر رها نشده ام. بارها و بارها در ذهنم لحظه پایین آمدن جواد را تصور کردم؛ لحظه ای که پاهایش در صدد پیدا کردن سکویی برای تکیه گاه بوده، مسافران اتوبوس را در ذهنم ترسیم کردم دانه به دانه شان این که هر کدام چه کردند؛ اصلاً کاری کردند؟ اصلاً فریادی زدند یا همین طور ساکت و بیصدا نشستند و نظاره گر مرگ یک انسان شدند؟ من ساعتهای زیادی از سیزدهم شهریور را مرور کرده ام؛ برای همین ایستگاههایی را که در مسیرم هست، با دقت مرور میکنم، به ایستگاه اتوبوس بی آر تی نزدیک میشوم. آقا رضاً راننده بی آر تی است؛ اما نه در اصفهان. در تهران به سراغش میروم، - تا به حال مسافر دارای معلولیتی را سوار کردی؟ «هر روز مسافران زیادی سوار و پیاده میشوند.

برای من که امکان نداره ببینم کدومشون سالمه کدومشون معلول.» – چند ساله راننده هستی؟ «20 سال.» – تو این سالها شده که به شما آموزش داده باشند؟ مثلاً براتون کلاسی گذاشته باشند؟ «یه چند تا کلاس گذاشته بودند.» – در مورد افراد معلول؟ «نه مناسبتی بود بیشتر؛ مثلا نزدیک ماه مهر یا مناسبتهایی مثل 22 بهمن و اینا.» – برای توقف در ایستگاه برنامه مشخصی دارید؟ نه! ایستگاه به ایستگاه توقف داریم دیگه. – تا حالا شده کمی بالاتر یا پایینتر از محل تعیین شده بایستید؟ آر! خب ترمزه دیگه. یه وقت زودتر میگیریم یه وقت دیرتر؛ حالا ممکنه کمی بالا و پایین بشه. – میدونید هفته گذشته یک فرد نابینا برای همین تخلف راننده و کمی بالا و پایین ایستادن جونش رو از دست داده؟ نه! نمیدونستم! بنده خدا! – بله! بنا بر این مهمه که کجا بایستید و مهمه که وقتی مسافر سالمند یا معلولی میخواد سوار یا پیاده بشه، مراقب باشید! عجله راننده برای زودتر حرکت کردن باعث مرگ این بنده خدا شده.

بله حق با شماست؛ اما ما هم آدمیم دیگه خانوم؛ حواسمون هزار جا هست؛ زن و بچه و خرج زندگی و صدها مسافر رنگارنگی که سوار و پیاده میشن. از کجا بدونم کدوم نابیناست؛ کی میتونه زود پیاده بشه و کی نمیتونه، ولی چشم؛ سعی خودم رو میکنم.» از آقا رضا تشکر میکنم. هنوز در ایستگاه منتظرم. اتوبوس دیگری میرسد. سوار میشوم و باز همان سؤالها. اصغر نبی هم سالهاست که به قول خودش «کلاچ و ترمز میکند.» او البته چندین بار مسافر دارای معلولیت داشته و تا به حال به مشکلی برخورد نکرده است.

از شنیدن خبر تصادف در اصفهان ناراحت میشود و میگوید: به نظرم راننده هم زیاد مقصر نیست. اتفاقه دیگه میفته؛ این اتفاق ممکن بود برای یک فرد عادی هم بیفته؛ راننده هم بالاخره تقصیر نداره خانوم. قشر راننده بدبخته؛ از صب تا شب پشت فرمون این در و اون در میزنیم برای یک لقمه نون حلال. خانوم ما هم آدمیم دیگه؛ دلمون نمیخواد مسافر رو اذیت کنیم یا خدای ناکرده بهشون آسیب بزنیم؛ اما من شنیدم که افراد معلول ماشینهای مخصوص به خودشون رو دارند.

بهتره که از اونا استفاده کنند. – این ماشینها تعدادشون کمه؛ برای همه افراد معلول کافی نیست و بیشتر افراد معلول مجبورند از وسایل حمل و نقل عمومی مثل اتوبوس استفاده  کنند. بله! حالا من دقیق نمیدونم؛ اما میتونن حد اقل با کسی بیرون بیان که خدای نکرده مشکلی براشون پیش نیاد. - شما خودتون حاضرید برای آمدن به سر کار خودتون هر روز یکی از اعضای خانواده رو از کار و زندگی بندازید؟ «بالاخره زندگیه دیگه. خدا بهشون کمک کنه!» - خدا به همه ما کمک کنه تا بتونیم به بنده هاش کمک کنیم. میخنده و میگه: «چشم خانوم. اگه یه روز یه آدم معلول دیدم حواسم رو جمع میکنم» تشکر میکنم.

وقتی پیاده میشوم فکر میکنم به مصاحبه ای که علیرضا ابراهیمیان، مشاور مناسبسازی معاونت عمران و شهرسازی شهرداری اصفهان در 21 آبان سال 91 با خبرگزاری ایرنا انجام داده و در موضوع ایستگاههای اتوبوس تندرو به معایب ایستگاهها اشاره کرده و گفته در این زمینه مطالعه گسترده ای انجام شده و گزارشهای تکمیلی به همراه عکسها به مسئولان شهرداری و پیمانکاران مربوطه ارائه و در سایت اطلاعرسانی معاونت عمران و شهرسازی جهت اطلاعرسانی به مسئولان موجود است. هرچه در سایت مربوطه گشتم، اثری از این مطالعه گسترده ندیدم. به حرفهای بچه های نابینای اصفهانی فکر میکنم که گفتند بارها و بارها در مورد مناسب نبودن وضعیت ایستگاهها به شهرداری و شورای شهر نامه نگاری کرده اند و جوابی نگرفته اند. به همه درهایی که بروی بچه ها بسته ماند و جوادی که سهمش در ذهن تک تک ما خاطره شد.