به گزارش ایران سپید کسب دو مدال برنز در مسابقات بین المللی عمارات در سال 2017، دو مدال طلا در مسابقات جوانان جهان در سوئیس در دوی 200 و 400 متر در سال 2017، سه طلا در پاراآسیایی جوانان سال 2017 در امارات، دو مدال نقره و یک برنز در مسابقات پاراآسیایی 2018 جاکارتا اندونزی، گوشه ای از افتخارات بین المللی هاجر صفرزاده دونده دوی سرعتی کمبینایان است. این جوان خوش آتیه که ساکن قهدریجان اصفهان است در ارتباط با روی آوردن به رشته دو و میدانی گفت: پیش از دو، در کاراته و بوکس فعالیت میکردم. یک روز که به تربیت بدنی آموزش و پرورش استثنایی رفته بودم، به من پیشنهاد دادند به خاطر فیزیک بدنی مناسبی که دارم، وارد رشته دو و میدانی شوم. حتی همان روز به من گفتند در پیست بدوم و تست بدهم. بعد از تست به من و خانواده ام گفتند حتماً این رشته را به صورت حرفه ای ادامه دهم و قول دادند در این راه کمکم کنند. صفرزاده در پاسخ به این سؤال که حال و هوای ایام نوروز در مسابقات ورزشی چگونه است گفت: زمان تحویل سال 96، در مسابقات بین المللی فزاع در امارات بودم. از آنجا که اولین تورنمنت برونمرزی من بود و از خانواده دور بودم، استرس زیادی داشتم. اما آنجا هم با تیم پنج نفره ای که اعزام شده بودیم، سفره هفت سین چیدیم و سعی کردیم حال و هوای نوروز را برای خودمان حفظ کنیم. وقتی در آن مسابقات در دوی 200 و 400 متر مدال برنز را گرفتم، حس فوق العاده ای داشتم و یکی از بهترین خاطرات زندگی ورزشی من است. چرا که به اولین دختر دونده نابینای ایران تبدیل شدم که در مسابقات بین المللی، موفق به کسب مدال شده است. بدترین خاطره من اما به مسابقات جهانی سوئیس بر میگردد، جایی که در 800 متر اول شدم، حتی اسم من را به عنوان نفر اول خواندند، اما چند دقیقه بعد داوران اعلام کردند در شروع مسابقه یک خطای کوچک انجام داده ام و مدال طلا به من داده نشد. صفرزاده نداشتن دونده همراه را یکی از بزرگترین مشکلات خود میداند و در این ارتباط میگوید: در تمامی مسابقاتی که تا به حال شرکت کرده ام، بدون همراه بودم. از آنجا که من یک دونده کلاس b2 یا t12 هستم، میتوانم در مسابقات همراه داشته باشم که تمرکز یک دونده کمبینا را میتواند بسیار بالا ببرد. در جاکارتا که پیش از شروع مسابقات برای تمرین میرفتیم، همه حریفانم دونده همراه داشتند که آنها را همراهی میکردند اما من تنها بودم و از نظر روحی خیلی دچار افت شدم. البته در همان جاکارتا، در دوی 200 متر تنها با اختلاف 10 صدم ثانیه مدال طلا را از دست دادم. در 400 متر هم تا 50 متر پایانی نفر اول بودم اما دچار افت بدنی شدم و در سه متر آخر، خودم را پرتاب کردم تا از رقیب تایلندی جلو بزنم. هر چند از ناحیه کتف و کلیه دچار آسیب دیدگی شدم، اما توانستم با یک صدم ثانیه اختلاف به نقره برسم. اینکه توانستم عنوان برترین ورزشکار جوان آسیا در بخش بانوان در سال 2018 را بدست آورم، بسیار برایم ارزشمند است. صفرزاده با نگاهی به آینده میگوید: آرزوی هر ورزشکار، شرکت در پارالمپیک است. در حال حاضر، خودم را برای مسابقات جهانی سال آینده در امارات آماده میکنم. در 400 متر رنکینگ 6 جهان و در 200 متر رنکینگ 7 جهان هستم و چنانچه بتوانم رکوردهای نفرات اول تا پنجم رنکینگ را بدست آورم، میتوانم به مسابقات جهانی راه پیدا کنم که برای سهمیه پارالمپیک 2020 توکیو نیز حائز اهمیت است. رکورد من با نفر 5 دنیا یک ثانیه و با نفر اول دنیا 5 ثانیه فاصله دارد، اما هفته ای 12 جلسه تمرین میکنم تا به هدفم برسم. در پایان از خانواده و مربی اختصاصیم تشکر میکنم که در طول این مدت، همیشه حامی من بودند. امیر سرمدی