سهیل معینی: یکی از قولهای رایج در میان بسیاری از نابینایان بویژه تحصیلکرده ترهای این گروه این سخن است که ما توانمندیم اما جامعه توانمندیهای ما را نشناخته است. روی دیگر این سخن این تعبیر است که ما توانمندیم و این وظیفه جامعه است که توانمندی ما را کشف کند. پس اگر چنین نیست این گناه و تقصیر جامعه است که مثلاً من نابینای دارای فلان مدرک کارشناسی یا کارشناسی ارشد یا بیکارم یا به کار اپراتوری تلفن بسیار پایین تر است سطح تخصصی من است، اشتغال دارم. خب این یک تعبیر است اما این داستان زوایای دیگری نیز دارد. آیا داشتن تحصیلات عالی به معنی کسب توانمندی تخصصی اشتغال است؟ قطعاً داشتن تحصیلات مربوط شرط لازم اشتغال تخصصی است. اما شرط کافی آن نیست. اتفاقاً بزرگترین مشکل اشتغال نابینایان داشتن تحصیلات نیست. بلکه این امر است که چگونه میتوان میان دانش فرد با زمینه های کاری متکی بر دانش او ارتباط عینی  و عملی برقرار کرد. مثلاً اگر من دارای تخصص مدیریت در یکی از گرایشهای آنم چگونه میتوانم در یک شرکت یک کارخانه یا یک اداره پست مدیریتی یا کارشناسی مربوط را بگیرم. این فاصله را هم کسب برخی توانمندیهای افزون بر تحصیلات عالی توسط فرد نابینا باید پر کند و هم مناسبسازی فضای اشتغال برای یک فرد نابینای متخصص از سوی محیط های کاری. بنابراین در یک کلام برای حل مشکل اشتغال نابینایان نمیتوان منتظر نشست که جامعه توانمندی نابینا را کشف کند. با این توضیح که توانمندی برای اشتغال فقط داشتن تحصیلات مربوطه نیست. و داشتن دانش تخصصی نیز فقط گرفتن مدرک مربوطه از یک مرکز آموزش عالی نیست. اول باید مدرک مربوطه را داشت، سپس باید باسواد بود و واقعاً دانش تخصصی داشت. و سوم باید مهارتهای تبدیل دانش به تخصص کاربردی را فرا گرفت. اینها وظایف ما نابینایان است و حلقه آخر وظیفه جامعه که محیط کسب و کار را برای حضور نابینای توانمند فراهم کند.