به گزارش ایران سپید تجهیزاتی مانند ساعت و ترازوهای گویا، گوشیهای همراه مجهز به نرم افزارهای جبرانی، رایانه و تجهیزات اطلاعاتی-ارتباطی تا وسایل ساده زندگی مانند سوزن نخ کن، دستگاههای اجاقهای برقی گویا یا حتی وسایل خیاطی و باغبانی ویژه نابینایان. در کشورهای توسعه یافته، این تجهیزات یا از طریق قدرت خرید تزریقی به نابینایان توسط آنان و به طور مستقیم خریداری میشوند یا در مورد تجهیزات گران قیمت مانند نمایشگرهای بریل یا حتی نرم افزارهای صفحه خوان که بر خلاف کشور ما چند صد دلار قیمت دارند از طریق طرح نیاز فرد نابینا از سوی شرکتهای بیمه یا سازمانهای حمایتی خریداری میشوند. در مورد کشور ما نه قدرت خرید شخصی در مورد اکثریت قاطع نابینایان وجود دارد و نه شرکتهای بیمه این وظیفه را انجام میدهند. میماند کمک سازمانهای حمایتی. در شرایطی که بودجه خرید تجهیزات برای افراد معلول کفایت نمیکند و از این بودجه نیز نابینایان سهم محدود و ناعادلانه ای میگیرند، به طور طبیعی اگر بودجه تخصیصی برای تجهیزات مورد نیاز هر فرد نابینا مثلاً 300 یا 400 هزار تومان در سال باشد، فرد نابینا مجبور است بر اساس اولویتهای خود خرید کند. قطعاً خرید یک دستگاه تشخیص رنگ برای هر نابینای مطلق سودمند است. اما او میان یک عصای استاندارد با کاربرد روزانه و خرید این دستگاه رنگ شناس با قیمت گران، کدامیک را انتخاب میکند. نتیجه آنکه متأسفانه این روزها برخی شرکتهای عرضه کننده این تجهیزات وسایلی گران قیمت و بدون کاربری ضروری برای نابینایان را تبلیغ میکنند. بر همه آگاهان نابینا و تشکلهای آنها وظیفه است در این خصوص اطلاعرسانی شفاف کنند تا نابینایان بر اثر ناآگاهی، مفتون تجهیزاتی که کاربری روزانه برای آنان ندارد نشوند. وظیفه ما هم دادن قدرت خرید به نابینایان و هم آگاهی است.